در اين مقام - بيقين - يادآوري اين نكته ي مهم نيز لازم است كه صاحب اصلي، دراينهمه رنج و بلا و مصيبت و شهادت و اسارت (از آنچه بر سر پيامبر اكرم «ص» آمد در عصر جاهليت عربي، تا آنچه بر سر اوصياي پيامبر و خاندان او آمد در مصر طاغوتيت اموي و عباسي)، و وارث بزرگ آنهمه عظمت و ايثار، و حضور و اقدام، و حماسه و افتخار، و هدايت و تعليم، و تزكيه و ارشاد، و رشادت و تعهد، و رسالت و بيداري، و شهامت و فداكاري، در راه اعتلاي كلمه ي حق، و اعلام منشور عدل، براي نجات انسانيت و سعادت انسان، و

احياي آرمان قرآن... آري، وارث اينهمه... حضرت ولي عصر، حجت بن الحسن المهدي «عج» است. و چون چنين است بسيار ضرورت دارد كه در اين مجالس، همواره توجه ها معطوف به ساحت پاك آن شريك قرآن، و ركن ايمان، و حجت زمان، و اسوه ي انسان، و راز قبله، و سر غدير، و خونخواه عاشورا باشد، [1] و نهايت مرتبه ي ادب رعايت گردد، و رضاي خاطر ايشان - كه مقدمه ي رضاي خداي متعال است - منظور باشد و طلب شود.

و روشن است كه يكي از عوامل عمده ي كسب رضاي آن امام، غني بودن محتواي اين مجلسها و منبرهاست از حيث تبيين اهداف الهي دين، و آگاهسازي مردم از حقايق معارف و تعاليم صديقين، در جهت دعوت به نشر ايمان و اقامه ي عدل و اجراي قسط، به منظور ايجاد جامعه ي «توحيد و عدل»، و زمينه سازي براي احياي دين خدا، و آمادگي براي ظهور كلي آن نجات دهنده ي نهايي انسان، و زنده كننده ي راستين قرآن، و بر پا دارنده ي «عدل فراگير»، در جهان...

در اينجا خوب است به اين موضوع هم اشاره اي بكنيم، كه يكي از راههاي مهم غني ساختن محتواي مجالس ياد شده از نظر تربيت و سازندگي، اين است كه (بجز خطبه هاي عاشورا و سخنان حضرت

امام حسين «ع» در مسير كربلا)، مضامين آموزشي و سازنده ي زيارتها و دعاهاي زيارت را، پس از درك عميق مفاهيم و مقاصد آنها، به صورتي درست و با بياني مناسب، به مردم بياموزند. اين دو منبع ياد شده، از مهمترين منابع شناخت و آگاهي و معرفت و سلوك و تربيت و حماسه و اقدام است، كه همواره مغفول مانده است، و بهره اي كه بايد از آنها گرفته شود گرفته نشده است.

[1] و خوشبختانه امروز، پس از انتشار اينهمه کتابهاي مستند، درباره‏ي آن امام بزرگ، از سوي عالمان شيعه و اهل سنت (حتي از سوي استادان دانشگاه وهابي مدينه)، روشن گشته است که موضوع امام مهدي «ع» يک موضوع اسلامي است، که همه‏ي مسلمانان بايد بدان معتقد و متوجه باشند، و از معنويت آن امام بهره‏مند گردند، و با توجه به فلسفه‏ي مثبت «انتظار» به خودسازي فردي و اجتماعي بپردازند - چنانکه در پيش بدان اشاره شد، و چند کتاب پرمايه معرفي گشت.