بنابر آنچه ياد شد، و چنانكه اشاره كرديم، بايد محافل و مجالسي كه به نام آن بزرگواران، و ياد فداكاريهاي آنان، و ذكر مصائب ايشان بر پا مي شود، از شرح اين مقاصد اصلي و هدفهاي عالي تهي نباشد، و


هيچگاه در جهت ضد آن مقاصد و هدفها حركت نكند؛ و گرنه ادامه ي راه و دنباله ي رسالت اولياي خدا محسوب نخواهد گشت، و هدفهاي الهي آنان را زنده نگاه نخواهد داشت، و از آن ارج و ارزشي كه بايد نزد اولياي خدا داشته باشد بي نصيب خواهد بود؛ و در نتيجه، اجر خدايي را نيز از دست خواهد داد. چون اجر و پاداش خدا تابع رضاي اولياي خداست. و رضاي اولياي خدا تابع حركت در جهت هدفهاي الهي و سازنده و تربيتي دين خدا با اجراي عدل و قسط و تداوم بخشي به راه آنان است. اين مسائل بسيار مهم بايد همواره دانسته باشد، و همواره مورد نظر قرار گيرد.

هنگامي كه مي بينيم حضرت امام حسين «ع» مي فرمايد: «ما قيام كرديم تا به داد مظلومان برسيم»، [1] بخوبي روشن مي شود كه جامعه ي حسيني و امت عاشورايي نيز بايد در جهت دفاع از مظلومان و ستمديدگان حركت كند (چه ستمديدگان سياسي و چه ستمديدگان اقتصادي)، و مجالس حسيني بايد القا كننده ي اين فكر و جهت دهنده ي اين اقدام باشد. و روشن است كه براي اين منظور بايد جامعه را همواره از ظلم و انواع آن - بويژه ظلم اقتصادي و معيشتي كه آثاري ويرانگر دارد - آگاه ساخت، و آثار ويرانگر هر يك را روشن كرد، و همه را به مبارزه با همه ي انواع آن فراخواند. و نيز نبايد از شناساندن ظالمان و ستمگران - بويژه ستمگران اقتصادي و معيشتي - غفلت ورزيد، كه تا آنان شناخته نشوند، چه بسا به جاي اينكه با آنان مبارزه شود و طرد گردند، مورد احترام نيز قرار گيرند، و با كيفياتي و


هزينه گذاريهايي در همه جا نفوذ كنند، و به مقاصد پست دنيايي خويش دست يابند، و به بيشتر از آنچه دارند برسند، و نواله اي هم به اين و آن براي اسكات و ارضا بدهند و خود را به خيلي جاها نزديك كنند، و مرتجعان را بفريبند، و بسته ذهنان را خام سازند، و بي خبران از دردها و مشكلات انسانهاي دردمند و مشكل دار را با خود همسو گردانند، و به ريش هر چه دردمند و انقلابي و آگاه و انساندوست و مكتب دان و علي مرام و عاشوراشناس و عدل باور و قسطگرا و تعهد شعار است بخندند... همچنين نيز به خون شهيدان... و به روزگار دردناك جانبازان و معلولان... آري، گردش روزگار عجيب است (و ما عشت أراك الدهر عجبا).