اسلام به «مواسات» - بلكه «مساوات» - بسيار فراخوانده است. اگر شما - مثلا - صد تومان داشته باشيد و همه ي آن را به


كسي بدهيد و براي خودتان چيزي نگذاريد، اين «ايثار» است، يعني ديگري را بر خود مقدم داشتن. اگر پنجاه تومان به كسي بدهيد و پنجاه تومان خود برداريد، اين «مساوات» است و برابري. اگر مقداري از آن (مثلا 30 تومان) به كسي بدهيد و بيشتر را براي خود نگه داريد، اين «مواسات» است، يعني بخشي از مال خود را به ديگري دادن. اسلام مي گويد، اگر مرد ايثار و مساوات نيستيد، دست كم، مواسات داشته باشيد، و مقداري از مال و لباس و مسكن و ساير امكانات خود را به ديگران و نيازداران بدهيد. بر اين امر در احاديث نبوي و تعاليم و سخنان ائمه طاهرين «ع» تأكيد بسيار شده است، از جمله در وصاياي پيامبر اكرم «ص» به حضرت اميرالمؤمنين «ع» رسيده است: «يا علي! سرور اعمال انسان سه چيز است: انصاف داشتن در ارتباط با مردم (و حق به جانب هر كس بود، آن را پذيرفتن)؛ و با برادران ديني - براي خدا - مواسات كردن (مقداري از مال، لباس، مسكن، اتومبيل، هزينه ي سفر - بويژه سفرهاي زيارتي - و ديگر امكانات خود را در اختيار آنان گذاشتن)، و به ياد خدا بودن (و ذكر خدا گفتن) در همه حال». [1] .