«اي ابوذر! در بامدادان به خود وعده مده كه تا شبانگاه زنده باشي، و شبانگاهان به خود مگو كه تا بامداد زنده اي. پيش از بيماري از سلامتي خود بهره مند شو، و پيش از مردن از زندگي خود استفاده كن، چون نمي داني كه فردا چه اي (مرده يا زنده)». [1] .

«اي ابوذر!در مصرف كردن عمر خود بيشتر از مصرف كردن مال خود بخل داشته باش» [2] (عمر را بيخود و بدون استفاده از دست مده، چنانكه مال را بدون استفاده از دست نمي دهي، بلكه قيمت عمر را از مال بيشتر بدان، كه مال رفته به دست مي آيد، و عمر رفته باز نمي گردد).