«مي خواهيد به شما بگويم بهترين اعمال شما و پاكيزه ترين اعمال در نزد پروردگارتان چيست؛ عملي كه بيشتر از هر چيز درجات شما را بالا مي برد، و از زر و سيم دنيا براي شما سودمندتر است، و بهتر از جنگ و كشتار و كشته شدن در راه خداست؟» گفتند: آري، اي پيامبر خدا


بگو: فرمود: «بسيار ذكر خدا كردن و به ياد خدا بودن». [1] .

و در حديثي ديگر پيامبر اكرم «ص» فرمود: «... ذكر خدا در همه حال و به ياد خدا بودن (اهميت بسيار دارد). و اين به آن معني نيست كه فقط سبحان الله والحمد لله و لا اله الا الله و الله اكبر بگويي، بلكه به اين معني است كه هنگامي كه به كار حرامي (خوراك حرامي، نگاه حرامي، سخن حرامي و...) برسي، (خداي عزوجل را به ياد آوري و) از او بترسي و آن را ترك كني». [2] .

البته اذكار لساني - و از جمله تسبيحات اربعه، و لا اله الا الله، و لا حول و لا قوة الا بالله... - و اذكار قلبي اهميت بسيار دارد، و ليكن «ذكر عملي» و تذكر خدا به هنگام هر عمل و اقدام نيز از اهميتي فوق العاده برخوردار است، بخصوص كه اگر اين ياد كردن سبب شود تا شخص هر عملي را به قصد قربت و براي خدا انجام دهد، حتي نوازش كردن كودك خود را، و كارهاي خلاف را ترك كند.

«اي ابوذر! در هر كاري كه مي كني قصد قربت كن (و آن كار را براي خدا انجام ده)، حتي در خواب و خوراك». [3] .

مثلا: بگو، بدن من براي سالم ماندن و ادامه ي حيات و اداي وظايف و تكاليف مختلف خود، از جمله عبادت و نماز و روزه، نياز به خوراك و خواب دارد، پس - براي خدا - به مقدار لازم مي خوابم و غذا مي خورم، براي توان يافتن بر انجام دادن وظايف... كودك نياز به محبت و نوازش دارد،


او را - براي خدا - نوازش مي كنم... و همينطور ديگر كارها. بدينسان در همه ي اعمال مي توان قصد قربت كرد و به آنها جهت الهي داد، تا بدل به نور گردند و باقي بمانند و در سراي جاودان - به صورت نور و زيبايي - به انسان باز گردند، و در نزد خداي متعال وسيله ي رحمت و تقرب باشند، و سبب حشر انسان با اولياي خدا شوند.