كه تا چهل خانه را، از چهار طرف، همسايه شمرده است، و فرموده است: «هر كس سير بخوابد و همسايه اش گرسنه باشد، به من ايمان نياورده است»، [1] و چه بسيار سفارشهاي ديگر، درباره همسايگان؛ و بطور عام، درباره ي هر كس كه انسان با او سروكاري پيدا كند، از هر دين و


مذهب كه باشد،سفارش شده است كه با تواضع و صداقت و امانت و ادب با او رفتار كند؛ چنانكه امام محمد باقر «ع» نيز فرموده است: «... با مردم مؤمن دوستي يكدل باش؛ و اگر يهوديي با تو همنشين شد، با او بخوبي معاشرت كن». [2] .

و درباره ي «خدمت به مردم» از پيامبر اكرم «ص» رسيده است كه فرمود: «مردمان خانواده ي خدا هستند، اينست كه محبوبترين خلق در نزد خداوند كسي است كه نفعي به خانواده ي خدا (يعني مردم) برساند، و خانواري را شادمان سازد». [3] «بهترين كارها در نزد خدا آن است كه براي مؤمني كاري كني، او را سير كني يا غمي از دلش برداري». [4] .

و از امام صادق «ع» رسيده است كه فرمود: «... هنگامي كه بنده ي خدا براه افتاد براي انجام دادن كاري براي مؤمني، خداوند دو فرشته را - در طرف راست و چپ او - مأمور مي كند تا براي او طلب مغفرت و دعا كنند... به خدا سوگند، هنگامي كه كار كسي درست شود و احتياج مسلماني برآورده گردد، پيامبر خدا «ص» بيشتر خوشحال مي شود تا صاحب حاجت». [5] .

همچنين امام صادق «ع» فرمود: «هر كس خانه اي داشته باشد، و مسلماني نياز به آن خانه پيدا كند و صاحبخانه ندهد، خداوند متعال مي فرمايد: اي فرشتگان من! آيا اين بنده ي من نشستن در خانه ي دنيا را از بنده ي ديگر من دريغ كرد،


به عزت و جلال خود سوگند كه هرگز او به بهشت من پا نخواهد گذاشت». [6] .