حركت عاشورا يك حركت قرآني (انقلابي) است، حركتي كه فرزند متقي و رشيد و آگاه پيامبر «ص»، در راه زنده كردن قرآن و فعال ساختن ارزشهاي فراموش شده ي اسلام آن را پديد آورد. اين حركت نخست با درخواست فراوان و اصرارآميز جمع بسياري از مسلمانان، و برخي از مبارزان آگاه متعهد و با سابقه آغاز گشت، و پس از حوادثي كه پيش آمد، و بعد از تذكرهاي بسيار و سخنرانيهاي


فراوان در جهت بيدار كردن سپاه اموي كوفه و شام و نپذيرفتن آنان سخن حق و عدل را، كار به درگيري و جنگ كشيد. و در اين هنگام امام حسين «ع» و ياران او، با كمال شهامت و آزادگي و استقامت و فداكاري، در دفاعي مقدس از مرزهاي دين توحيد و عدل، با ايماني ژرف و حماسه آفرينيهايي شگرف، به آستان شهامت سر نهادند، و در راه بقاي دين خدا جان دادند، و تجلي آيين محمدي را جاودان ساختند.

بدينگونه عاشورا... نشان بزرگ افتخار است كه تاريخ آن را به سينه اسلام آويخته است،... و مشعل جاويد هدايت است كه تاريخ آن را بر سر راه فرزندان اسلام قرار داده است. و اين فرزندان اسلامند در همه ي سرزمينهاي اسلامي و در همه ي زمانها، كه بايد آن را زنده بدارند و مراسم عاشورا را - با ياد كرد هماره ي اهداف والاي آن - برگزار كنند. و از مكتب انسان ساز و مجاهد پرور عاشورا پيوسته بهره مند گردد.

حسين «ع» فرزند پيغمبر اسلام است، با آنهمه احاديث و سخنان كه شيعه و سني درباره ي او از پيامبر اكرم «ص» نقل كرده اند. بنابراين، چگونه مسلمانان جهان حاضرند از ياد شهادت نور چشم پيامبر خود، كه در راه حفظ دين و پايداري آيين آنان شهيد گشته است، و خود و خاندان خود را آنگونه فداي دين كرده است، غفلت كنند، چگونه؟... و چگونه غيرت و شرف و شهامت و انسانيت و اسلاميت آنان اجازه مي دهد كه از كنار اين حادثه ي بزرگ بسادگي بگذرند، چگونه؟... و چگونه ارادت و محبتشان به پيامبر خدا، محمد مصطفي «ص»،


مي گذارند كه اين خون مقدس را فراموش كنند، چگونه؟...