محمد بن القاسم گويد كه من در تمامت زندگاني خويش مجمعي چنان منكر نديده بودم كه سر مطهر حضرت امام حسين در مقابل زنا زاده مرجانه بود ، و او با چوب خود بدان اشارت مي كرد ، علي الجمله چون طاهرات مقدسات را به مجلس عبيد الله لعنه الله و اخزاه در آوردند زينب عقيله سلام الله عليها با لباس كهنه كنيزكانش گرداگرد او گرفته متنكرا بيامد ، و در ميان جمع كنيزان كناره مجلس بنشست ، شيخ مفيد گويد : فدخلت متنكرة و عليها ارذل ثيابها

و ابن اثير در كامل آورده : لبست زينب ارذل ثيابها و تنكرت و حقت بها امائها - عبيد الله گفت اين زن كه چنين آمده بنشست تا خود كيست ؟ عقيله سخن نگفت تا سه بار سؤال كرد و جوابي نشنيد ، يكي از جواري گفت اين زينب دختر


فاطمه زهرا بضعه خاتم الانبياست ، ملعون گفت : سپاس خداي را كه شما را بكشت و آن سخنان كه از شما بر زبانها بود به دروغ داشته رسوا ساخت ، عقيله گفت : حمد خداي را كه ما را به محمد مصطفي گرامي فرمود ، و از هرگونه آلايش منزه و مطهر داشت ، اين چنين نيست كه تو همي گوئي ، همانا فاسقان مفتضح شوند ، و فاجران دروغگويند ، و آن خود ديگرانند ، عبيد الله گفت : كار خدائي را در حق اهلبيت خود چگونه ديدي ؟ عقيله گفت : كتب عليهم القتل فبرزوا الي مضاجعهم بسي بر نگذرد كه ايزد تبارك و تعالي همگان را جمع آورد ، و در پيشگاه حاكم عدل داوري كنيد ، آن روز بداني تا غلبه كراست مخذول در غضب شد و برافروخت عمرو بن حريث گفت : ايها الامير بر زنان مصيبت زده خورده نتوان گرفت ، و بدانچه گويند مؤاخذه روا نيست باز گفت : از آنچه اندر دل داشتم خداوند شفا داد و خاطر من از سركشان اهلبيت تو بياراميد ، زينب گريه كنان گفت : لعمري لقد قتلت كهلي ، و ابرزت اهلي ، و قطعت فرعي و اجتثثت اصلي ، فان يشك هذا فقد اشتغيت اگر شفاي درد تو بدين بود كه سيد و مولاي من بكشتي ، و مخدرات او به مجمع در آوردي ، و بيخ من بركنده شاخها ببريدي ، آري كه شفا يافته ي ابن زياد گفت : سخن به سجع همي گويد و پدرش نيز سجاع و شاعر بود ، عقيله گفت : زنان را با سجاعت كاري نباشد ، و مرا از گفتن كلام مسجع بسي مشغولي است ، و اينها كه گفتم خود نفثة المصدوري بود ، و از آن همه كه در دل پنهان دارم اندكي برزبان آوردم پس روي شوم به جانب سجاد صلي الله عليه كرده نام مباركش باز جست ، فرمود علي ابن الحسين ، گفت مگر نه علي بن الحسين را خداي كشت ؟سجاد گفت مرا برادري بود كه او را نيز علي گفتندي و كوفيانش بكشتند ، ابن زياد گفت ني خدايش كشت فرمود : الله يتوفي الانفس حين موتها . ملعون خشمگين شده گفت مگر هنوزت ياراي پاسخ گفتن است و به كشتن او اشارت كرد ، زينب عقيله برادر زاده بيمار را در آغوش گرفته بدو بياويخت ، گفت يابن زياد مگر با چندين تن كه از ما بكشتي باز بسنده نداني من از برادر زاده خود دست باز ندارم ، و اگر از اين اراده نگذري باري مرا نيز


با او بكش ، و حضرت سجاد گفت : چون مرا بخواهي كشتن نيكمردي را كه با اينان قراتبي دارد همراه كن تا به حرم جدشان برساند ، گوئي آن ملعون از اين سخن حيا كرده لحظه ي بديشان بنگريست ، و گفت : و اعجبا للرحم به خداي خوش دارد كه او را نيز با علي بكشم بگذاريدش تا با اين جمع زنان برود و من همي پندارم كه او خود نيز از اين مرض نرهد ، رباب امرء القيس در آن محضر سر مطهر را برداشته بر كنار نهاده بسي ببوسيد ، و ناله جانگداز و آهي آتشبار بركشيد ، زار زار بگريسته گفت :



و احسيناه فلست انسي حسينا

اقصدته اسنة الادعياء [1] .



غادروه بكربلاء صريعا

لاسقي الله جانبي كربلاء