يعقوبي در تاريخ خود، كارهاي معاويه را كه از نشانه هاي ملوكيت است چنين بر شمرده است: يكي نشستن بر تختگاه و نشاندن ديگران در پايين آن، همچنين انتخاب بهترين مالهاي مردم و اختصاص آنها به خود از اين نمونه ها است. وي دستور داد آنچه را كه پادشاهان ايراني، از اموال اختصاصي در مزارع و غير آن داشته اند به او اختصاص داده شود. [1] .

معاويه پس از چهل سال حكومتداري كه بيست سال آن به عنوان والي خلفا و بيست سال آن به عنوان خليفه اسلامي سپري گشت، بالاخره در ماه رجب سال شصت هجري در حالي وفات يافت كه با تبديل خلافت به ملوكيت، فرايند انحراف اساسي نخستين در سقيفه را كامل كرد و با حذف اسوه هاي هدايت و تمهيد روي كار آمدن فرزندش يزيد، جهان اسلام را مبتلا به رنجها و مصيبتهايي نمود كه آثار آن تا به امروز باقي است. رنجهايي كه با شهادت اميرالمؤمنين (ع) گسترش يافت و سپس امام حسن (ع) را در كام خود كشيد و آن گاه به شهادت جان سوز سيدالشهدا (ع) و ياران بزرگوارش و اسارت خاندانش انجاميد و از آن پس يكي پس از ديگري ادامه يافت.