معاويه بارها اعلام كرده بود كه كسي كه با وي بيعت نكند از هيچ امنيتي برخوردار نيست و اين سياست را در صورت عدم كارگر افتادن تهديد و تطميع، به شديدترين وجهي اعمال كرد. به نوشته «عادل اديب»؛ در كوفه كه شيعيان علي (ع) فراوان بودند مصيبت مردم بيشتر بود. «زياد بن ابيه» كه حكومت آنجا را از سوي معاويه، ضميمه حكومت بصره كرد، شيعيان را سخت تعقيب مي نمود و مي كشت و يا دست و پايشان را مي بريد و يا چشمانشان را كور مي كرد و آنان را به دار مي آويخت و يا از عراق آواره مي كرد. همچنان كه پنجاه هزار تن از مردم كوفه را جبراً به خراسان كوچ داد تا مخالفان را در هر دو ايالت سركوب كرده باشد. از سويي عراق و كوفه به عنوان پايگاه امام علي (ع)؛ مورد غضب معاويه نيز بود، همچنان كه سياست وي، كاستن مستمري مردم عراق و افزايش مستمري اهل شام بود. عذر او اين بود كه مي گفت: «زمين به خداوند متعلق دارد و من خليفه خدايم و هر مالي كه بر مي دارم از آن من مي شود و مالي را هم كه بر نمي دارم تصرف آن بر من رواست.» [1] .