زينب دختر اميرالمؤمنين علي برخاست و خداي سبحانه را بستود و بر رسول و آل او درود فرستاد و گفت:

«خداي تعالي راست گفت در آنجا كه فرمود «ثم كان عاقبة الذين اساءوا السواي ان كذبوا بايات الله و كانوا بها يستهزون». [1] .

و تو اي يزيد در اين حالت كه اقطار زمين و آفاق آسمان بر ما گرفته و ما خويشتن مي نگريم كه چون اسيران روم و افرنج [2] خوار و بي غمگساريم، چنان گمان مي بري كه ما را در نزد خداي تعالي خواري است و تو را كرامتي؟ و اين معني از زيادت منزلت و شأن تو بوده و از اين روي به شادي و سرور، بيني بالا گيري [3] و هر سوي خويش درنگري كه دنيا را براي خويش مهيا ديده و امور را منتظم، و ملك و


سلطان كه از آن ما بود براي خويش صافي، آرام گير؛ مگر اين آيت فراموش كرده اي «و لا يحسبن الذين كفروا انما نملي لهم خير لانفسهم انما نملي لهم ليزدادوا و اثما و لهم عذاب مهين». [4] .

اي پسر مردم طليق! [5] اين از عدل باشد كه تو خود، زنان و كنيزان خود را در بين پرده داري و دختران رسول خداي را، برهنه بر صفت اسراي كابل و افرنج در شهرها براني و در بازارها بگرداني كه مردم مناهل [6] و مناقل [7] در ايشان نگرند و قريب و بعيد و وضيع [8] و شريف، رويهاي ايشان ببينند؟ و چگونه از چون تويي اميد مراقبت توان داشت؟ از آن كس كه كامش، جگر پاكان فرو فكنده [9] و گوشتش با خون شهيدان بر آمده [10] و چگونه در معادات آل رسول آهسته تواند بود؟ آن كس كه بديشان با چشم خصومت همي نگرد و با اين همه، چون مردمي كه گناهي نكرده اند و جنايتي عظيم نشمرده، همي گويي:



و اهلوا و استهلوا فرحا

ثم قالوا يا يزيد لا تشل [11] .



و با چوبدست خويش، ثناياي ابي عبدالله سيد جوانان بهشت را همي زني؟! آري، چگونه نگويي و نكني:


«و قد نكات القرحة واستأصلت اشافة باراقتك دماء ذرية محمد و نجوم الارض من آل عبدالمطلب». [12] .

و نام پدران خويش همي بري و چون نيستند تا چنين حالت بر ما مشاهدت كنند، افسوي همي داري؛ زود باشد كه هم بر ايشان در آيي [13] و بسي دريغ خوري كه كاش دستي نداشتمي و از زبان لال بودمي تا نكردمي آنچه كردم و نگفتمي آنچه گفتم.

«اللهم خذ بحقنا و انتقم من ظالمنا و احلل غضبك بمن سفك دمائنا و قتل حماتنا فو الله ما فريت الا جلدك و لا جزرت الا لحمك و لتردن علي رسول الله بما تحملت من سفك دماء ذريته و انهكت من حرمته في عترته و لحمته حيث يجمع الله شملهم و يلم شعثهم و ياخذ بحقهم و لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتا بل احياء عند ربهم يرزقون». [14] .

و تو را خداي سبحانه به حكومت بس بود و به خصومت تو رسول كفايت كند و جبرئيل امين در اين خصومت، ظهير [15] و معين او باشد و آنان كه اين كردار زشت در چشم تو بياراستند و تو را اين گونه تمكن از جان و مال مسلمانان دادند، زود باشد كه سوء صنيع [16] خويش بدانند و بر كردار خويش در آيند و اگر چند احداث روزگار، چون مني را با تو روياروي داشت و در مخاطبت و محاورت


آورد، هر آينه من قدر تو را بسي خوار دانم و ملامت تو را عظيم شمارم و سرزنش تو را بسيار انگارم؛ ليك چه كنم؟

«العيون عبري و الصدور حري، الا فالعجب كل العجب، يقتل حزب الله النجباء بحزب الشيطان الطلقاء فهذه الايدي تنطف من دمائنا و الافواه تتحلب من لحومنا و تلك الجثث الطواهر الزوكي تنتابها العواسل و تعفوها امهات الفراعل». [17] .

و ايدون [18] ما را غنيمتي همي شماري و زود باشد كه اين غنيمت را غرامتي بيني. «حين لا تجد الا ما قدمت يداك [19] و ما ربك بظلام للعبيد [20] و من به سوي خداي سبحانه شكايت همي برم «و عليه المعول» [21] و تود خود كيد خويش فرو مگذار و سعي خويش به كار بر و وسع و طاقت خويش كار فرماي.

فو الله لا تمحو ذكرنا و لا تميت وحينا و لا تدرك امرنا و هل رأيك الا فند و ايامك الا عدد و جمعك الا بدد يوم ينادي المناد الا لعنة الله علي الظالمين، فالحمدلله الذي ختم لاولنا بالسعادة و لآخرنا بالشهادة و الرحمة نشال الله ان يكمل لهم الثواب و يوجب لهم المزيد و يحسن علينا الخلافة انه رحيم ودود و حسبنا الله و نعم الوكيل». [22] .


و چون يزيد اين كلمات بشنيد، از سر و جد و نشاط فرو خواند:



يا صيحة تحمد من صوائح

ما اهون الموت علي النوائح [23] .



و يزيد بامردم شام در كار حريم آل رسول استشارت كرد، جمله گفتند: از ايشان تني باقي مگذار و نژاد ايشان برانداز.

نعمان بن بشير از انصار گفت: يكي باز نگر تا رسول خداي با ايشان چه كردي؟ تو نيز همان كن كه رسول مي كرد.

و [يزيد ] با امام علي بن الحسين گفت: يا بن الحسين پدر تو رحم من ببريد و حق من نشناخت و در سلطنت و غلبه ي من، منازعت آغازيد و خداي تعالي با او كرد آنچه تو همي بيني. [24] .