ابوعلي در رجال خود گويد: مسعود بن حجاج تيمي از اصحاب حسين بن علي (ع) با او در كربلا كشته شد -محقق استرآبادي در رجال خود گويد عبدالرحمن بن مسعود بن حجاج تيمي از اصحاب حسين بن علي است با او در كربلا كشته شد.

مسعود و پسرش از شيعه اند و از معروفين، براي مسعود در مغازي و فتوحات ذكر و نامي هست خود و پسرش شجاع و مشهور بوده اند.


حدائق الودريه گويد: مسعود بن حجاج تيمي و پسرش عبدالرحمن بن مسعود تيمي از كوفه با ابن سعد از كوفه بيرون آمدند تا به كربلا رسيدند همينكه در ايام مهادنه فرصتي بدست آوردند به سوي حسين (ع) آمدند.

ذخيره گويد: روز هفتم آمدند؛ حدائق گويد: سلام به حضرت او (ع) كرده و نزد او (ع) باقي ماندند و وقتيكه جنگ برپا شد جلوي روي حسين (ع) پيش رفتند و در حمله اولي كشته شدند - احمد بن محمد سروي چنين ذكر كرده - و نيز در مناقب آمده كه از كشتگان روز طف در حمله ي اولي مسعود بن حجاج تيمي و پسرش عبدالرحمن ابن مسعود تيمي هستند - در زيارت قائميه خود و پسرش سلامي و نامي دارند السلام علي مسعود بن حجاج و ابنه عبدالرحمن بن مسعود.

پيامي از رستگاران به گرفتاران:

با آنانكه گرفتار عصر نامساعدند و مي گويند ما در مخمصه محيط هستيم، نمي توانيم دينداري نمائيم يا به دين ياري كنيم از هر سو در فشار احاطه ي مزاحم و مضاده هستيم در ميان جمعي ناملائم واقع شده ايم كه همنفس و همقطار ما نيستند صداي بانگ گلبانگ محمدي در كوي ما بلند نتواند بود، بخت مسعود و زاده او پيام مي دهند كه بهر وضع باشيد سخت تر از ما در فشار نيستيد، وضع كوفه بما اجازه نمي داد كه سر از كوچه بيرون كنيم همقطاران ما از بس رخ نهفته بودند ما را به اشكالاتي غير قابل حل گرفتار كرده بودند مقدور ما نبود با دشمن در خط مقابل باشيم، راه ناهموار و


پر سنگلاخ شده بود اما چون راه جو بوديم براي ما به كوي شهيدان راهي در لباس دشمن فراهم گرديد.

ابراهيم (ع) به بتخانه درآمد اما بيرون شد و باز به آنها آلوده نبود اگر جرمي كرد كه به بهانه ي شفا خواستن در بتخانه ماند و سبب اشتباه و توهم ديگران شد ابراز جرأت و جسارتي هم نمود كه بتها را شكست و به لباس همدردي از آنان سراغ گرفت كه مسئوليت متوجه شما بتها است كه از خود دفاع نمي كنيد - يعني مسئوليت درهمه جا متوجه خود توده است، زاده ي زياد را آنقدر زياد پيرايه مي بندند كه خود مجبورند تواضع كنند، مسعود و پسر او گويند اي گرفتاران اگر خداي ببيند كه ما و شما از راه ناچاري به لباس دشمن در آمده ايم البته خدائي مي كند. راهي باز مي كند، توفيقي مي دهد تا كه بالاخره از سنگلاخ بگذريم اما اما بشرط آنكه هر وقت به صحراي باز رسيديم از صف دشمن كنار بكشيم.


در جبهه ي جنگ احد رسول اسلام (ص)

براي سپاه خود به خطبه ايستاد:

ايها الناس انه قذف في قلبي ان من كان علي حرام فرغب عنه ابتغاء ما عندالله غفر الله له ذنبه و من احسن من مسلم او كافر وقع اجره علي الله في عاجل دنياه او آجل آخرته.

محمد رسول الله (ص)