حنظله جلوي امام (ع) آمده اذن از او خواست و رو به لشگر رفته فرياد كرد: [1] .

اي مردم من، من ترس دارم بر شما مانند روزهاي تلخ حزب هاي«بد»، مانند اسلوب قوم نوح، عاد، ثمود و دسته هائي كه بعد از آنان بودند.

خدا چنان نيست كه به بندگان ظلم روا دارد.




اين جان كو هست و فعل ما ندا

سوي ما آيد همي از ما صدا



اي مردم من؛ من به علاوه از اين روزهاي تلخ بر شما از عذاب رستاخيز ترس دارم، آن روز«بد»كه از عهده ي عذاب بر نيائيد و از سختي عذاب رو به گريز داريد و گريزگاهي براي شما نيست كه شما را از دست خدا نگهدارد!

هر كس گمراهي او را خداي امضاء كند براي او راهنمائي نيست.

اي مردم من، مكشيد حسين عليه السلام را كه خدا شما را به عذابي دردناك نابود خواهد كرد، البته دست خالي خواهد بود و كامياب نخواهد شد آن كس كه در پي دروغ برود و آن را بسازد و تعقيب كند.