جبلة بن علي بن سويد بن عمرو بن عرفطة بن ناقد بن تميم بن سعد بن كعب بن عمرو بن ربيعه شيباني، در زيارت قائميه نامي و سلامي دارد.

جبله شجاعي بود از اهل كوفه.

سابقه اش:

در صفين حضور داشته، طبراني و ابونعيم و ديگران از (مطين) بسند خود« به عبيدالله بن ابي رافع »(وي كاتب اميرالمؤمنين (ع) بود)، ذكر كرده اند كه جبلة بن علي شيباني از جمله كسانيست كه به همراه اميرالمؤمنين (ع) در صفين حضور داشت.

جمله ي ارباب سير و تراجم گويند: جبلة بن علي از شجاعان كوفه بود، نخست به همراه مسلم بن عقيل قيام كرد تا وقتي كه مسلم دست تنها


مانده كشته شد، به ناچار گريخت و نزد قبيله ي خويش پنهان شد.

سپس هنگامي كه حسين (ع) به كربلا آمد وي در ايام آرامش دو لشكر (هدنه) بسوي حسين (ع) آمد و به حضرت او پيوست.

حدائق الورديه گويد: در هنگامه ي طف وقتي كه آتش جنگ فروزان شد جبلة بن علي برابر روي امام (ع) به جنگ پيش رفت و به مبارزه پيكار كرد تا كشته شد.

ساروي گويد: از كشتگان وقعه ي طف در حمله ي اولي جبلة بن علي شيباني است.

پيامي

اگر به يادگار اين شهيد جز شهادت چيزي دست نيامده نه نطقي نه اقدام برجسته اي.

معلوم است از جلالت قدرش نمي كاهد، قدر او و گروه ديگر كه نطقي ابراز نداشته اند و در حمله ي اولي پيش جنگ بوده اند در اين است كه مانند عضو بدن بودند كه براي اعضاء ديگر به فداكاري اقدام مي كند و«منتي»بر آنها اظهار نمي دارد، مانند دست كه هنگام خطر جلوي چشم مي آيد و منتي بر او نمي گذارد، و پا كه براي چشم مي رود و رنج مي كشد ولي ابرازي جز بهمان عمل نمي كند بيرون آمدن از كوفه در آن بحران رشادتي بوده است و آمدن آن راه از جهت خطر و رنج كم اشكال نبوده تنها همان محافظت عقيده كردن و در برابر رأي عموم و هياهوي عوام خود را نباختن نهايت رشادت است و به علاوه فداكاري آخرين سنگر است در دولت فضيلت و حقيقت (كل الصيد في جوف الفراء)


اللهم انصر جيوش المسلمين و سراياهم و مرابطيهم في مشارق الارض و مغاربها انك علي كل شئي قدير.

(خطبه جمعه اميرالمؤمنين (ع))