خداوند در قرآن مي فرمايد:

«ان الانسان ليطغي ان راه استغني.» [1] .

بي نيازي و ثروتمندي با خدا باوري و ايمان چندان سازگار نيست. دارايان دين و خدا را تا آنجا مي خواهند كه به ثروت و دارايي شان لطمعه اي وارد نسازد و ديني را مي پسندند كه به روش زندگي آنان مهر تأييد نهد. هرگاه دين با دارايي آنان در تعارض افتد، اين دين است كه به كناري نهاده مي شود و هميشه دين حقيقي با ثروتمندي افراطي ناسازگار است. بنابراين ثروت هاي پيدا شده در عصر امام حسين (ع) و سرمايه داري مردم، ميانه آنان را با ديانت و ارزشها به هم زد و حتي آن گاه كه امام براي ايفاي نقش انساني و ديني بر مي خيزد برخي از ترس آنكه دامن گيرشان شود او را از چنين حركتي باز مي دارند و توصيه به سكوت مي كنند.