معاويه با دو رويه خشم و محبت، به اعمال سياست پرداخت؛ خشم نسبت به دشمنان و رقيبان و محبت نسبت به خويشان و در باريان و از اين طريق امكان دخالت و اظهار نظر در امور سياسي و اجتماعي را از هر دو گروه ربود. شدت خشونت وي را در برخورد با حجر بن عدي و يارانش مي توان يافت: «در سال 53 معاويه حجربن عدي كندي را دست بسته كشت. زياد او را با نه تن از يارانش از اهل كوفه و چهار تن غير كوفي به سوي دمشق فرستاد. در برج عذرا مردي يك چشم از طرف معاويه آمد و به حجر گفت: اي سرور ضلال و منبع كفر و طغيان و دوست دار ابوتراب! اميرالمؤمنين به من فرمان داده است ترا با يارانت بكشم مگر آنكه از كفر خويش برگرديد و رفيقتان را لعن كنيد و از او بيزاري جوئيد. نيمي پذيرفتند و نيمي ديگر كشته شدند.» [1] .

و شدت محبتش نيز از بذل و بخششهاي بسيار دريافتني است.