امام در وصيت نامه خويش به محمد حنفيه، كه در آن به انگيزه قيام خود اشاره دارد چنين مي فرمايد: «اني لم اخرج اشراً و لا بطراً و لا مفسداً و لا ظالماً و انما خرجت لطلب الاصلاح في امة جدي، اريد ان آمر بالمعروف و انهي عن المنكر و بسيرة سيرة جدي و ابي علي بن ابي طالب». [1] .

با اينكه امام (ع) مي داند كه در اين حركتي كه آغاز كرده است كشته شدن و اسارت خاندان وجود دارد [2] اما انگيزه دين خواهي و ضرورت اصلاح جامعه انساني وي را به پيش مي برد و اعلام مي كند كه نه از روي خودخواهي و يا خوشگذراني و نه براي فساد و ستمگري، بلكه به منظور امر به معروف و نهي از منكر قيام كرده است و مي خواهد در امت جدش اصلاح را جستجو كند و به سيره رسول خدا و علي (ع) عمل نمايد.