ز فراقت اي پسر جوان، من پير خسته ي ناتوان

بدنم تهي شده از روان دلم از شكيب علي علي



تو از اين بليه شدي رها، ولي آگهي نبود ترا

كه چسان فتاده در ابتلا پدرت غريب علي علي






نه دگر سپاه و نه لشكري، نه بجامعين و نه ناصري

نه برادري و نه غم خوري نه كسم حبيب علي علي



همه دلخوشي من اي پسر، به تو بود و بود كيم خبر

كه چه لاله داغ تو بر جگر شودم نصيب علي علي



گل من لبان چه غنچه را، بسخن در آور هم گشا

كه فتد ز لعل تو از نوا، لب عندليب علي علي



نرسد اگر اجلم بسر، كشدم فراق تو اي پسر

تو برو كه از عقبت پدر رسد عنقريب علي علي



تن نازنين لطيف تو رخ دلنشين ظريف تو

بحناي خون شريف تو، ز چه شد خضيب علي علي



تو شكيب من تو فرار من تو گل هميشه بهار من

تو دواي قلب فكار من تو مرا طبيب علي علي