مراسم برگزاري عزا بر حسين با انواع مختلف و شعائر نوحه سرائي و اقامه مجالس گريه و زاري و گردانيدن اسيران در خيابانها در مدت صد سال اخير به قاره آمريكا از آن وقت منتقل شده كه مهاجرين مسلمانان عرب و غيره وطن هاي خود را در آسيا و افريقا ترك كرده و به شهرهاي قاره آمريكاي شمالي و جنوبي منتقل شدند و بيشتر اين مهاجرين مسلمانها از شيعه، دوستداران آل پيغمبر (ص) و متمسكين به شعائر دين و مراسم و مذهب شان مخصوصا حزن و اندوه بر امام سوم شان حسين شهيد (ع) بوده اند، و گروهي از اين مهاجرين از مسلمانان لبنان


و افراد و طايفه هائي از مسلمانان هند و پاكستان و بعضي ايرانيان و غيره آنها است كه بخاطر لقمه نان و زندگي مضطر شده وطن هاي خود را ترك كرده به آن نواحي دور دست مهاجرت نموده و در آنجا وطن اختيار كرده اند، در اينجا بعضي از شعائر حزن و عزاداري بر حسين (ع) كه در اين شهرها برگزار مي شود مي آيد:

1- در شماره 515 مجله (الاسبوع العربي) تاريخ 21 / 4 / 1969 م بقلم سيد بهجت منصور از عزاداري بر امام حسين در امريكا آمده است:

در آمريكاي وسطي در شهر (بورت او اسباني) يكي از ساحل هاي جزيره (ترينيداد) واقع در درياي (كاريبي) از شمال امريكا جنوبي، هودج بزرگي به مناسبت برگزاري شعائر حزن و اندوه بر سيدالشهداء (ع) مسلمان هاي آنجا تهيه مي كنند و اين هودج را با طلا و نقره و با زيباترين رنگهاي درخشنده و پر آرايش زيور مي كنند، و در اين گردهم آئي بزرگ روز عاشورا در اين مسير زياد با ظهور اين هودج مجلل مسيحيان و هندوها با مسلمانان شركت مي كنند، و همه مردم پشت سر آن مي روند و طبلها و نغمه هاي حزين نواخته مي شود و خيابانهاي پايتخت آنجا را گردش مي كنند، و بين بلند شدن ناله و زاري به زندگي امام حسين (ع) سيدالشهداء در يادبود قتلگاهش، آن هودج را به درياي خروشان مي اندازند و امواج دريا آن را به ژرفاي عميق نامعلوم مي برد بعد همه مردم به مجلس عزاداري و يادبود حسين (ع) بر مي گردند، و ظن قوي آن است كه اين تظاهر و مراسم از مسلمانان هندي به اين جزيره منتقل شده است چون اين عمل را در هند با شدت ممارست و اشتغال دارند و آن نمودار عاطفه آنان در برابر اين يادبود دردناك حسين (ع) است و همين طور در بيشتر مناطق افريقائي و آسيائي مسلمانان به حسب تصور و معتقداتشان درباره عزاداري اظهار ارادت مي كنند، و بعضي از آنان به آن مجلس غمبار روز كربلا با منطق اصيل و سنگين و با رويه و سطح


بالا كه با مشاعر و مغزشان درك كرده اند مي روند و از قداست و معنويت آن روز تاريخي عبرتها و انواع شجاعتها و ايمان بخدا را الهام مي گيرند و از يادبود حسيني بهترين صورتها و رساترين درسها و بلندترين موظعه ها را در مي يابند اگر چه شركت آنها مجرد نظم و مراسم و رفت و آمد باشد. [1] .