در ساير شهرهاي جزيره عربي و منطقه هاي عرب مانند يمن كه اول كساني بودند كه تشيع علي بن ابيطالب و اهل بيتش را پذيرفتند، و حجاز، و حضرموت و كويت، و بحرين و مسقط، و عمان، و قطر، و احساء و قطيف و نواحي ديگر اگر چه با شكل وسيعي شعائر عزاداري بر حسين مانند عزاداري عراق و لبنان و ممالك اسلامي ديگر برگزار نمي شود ولكن مجالسي منعقد مي گردد كه مرثيه خوانده ميشود، و در منبرها قصه ي واقعه ي دردناك كربلا از طرف خطبا در حسينيه ها ومحل عبادت ها و خانه ها القاء مي شود و اين مجالس در طول دو ماه محرم و صفر مخصوصا در دهه ي اول محرم هر سال از طرف شيعه برگزار مي گردد و اكثر اين خطبا را به اين شهرها از عراق و ايران دعوت مي كنند مخصوصا كويت و بحرين و مسقط و قطر و قطيف كه بيشتر شيعه نشين است، چند روز قبل از رسيدن ماه محرم براي آمادگي شركت در اين مجالس و منظم كردن قصه ي مقتل امام حسين و يارانش خطباء مي آيند، و اما منظره اسيران و هودجها و سينه زني و به سر و صورت زدن در اين شهرها بجز روز عاشورا كم تر ديده مي شود، و گردش اين دسته ها در بسياري كه از شهرها كه از خيابان هاي اصلي مي گذرند و همديگر را زيارت مي كنند، مثلا دسته ي يكي از حسينيه ي ديگر مي گذرد و هم چنانكه دسته ي آن حسينيه زيارت شده شب ديگر يا روز ديگر با مراسم اش اين حسينيه را زيارت مي كند.

بعضي از نويسندگان مخصوصا خارجي ها بعضي از اين منظره هاي دردناك و مظاهر غمبار كه ديده اند در كتابها و مذاكراتشان ياد آور شده اند من باب مثال بعضي از آنها را نقل مي كنيم.

1- در صفحه ي 380 موسوعة العتبات جزء اول (قسم كربلا) نقل از نويسنده


زن انگليسي (فريا ستارك) در كتاب (صور بغداديه) آنچه كه در كويت از مجالس عزاداري زنانه ديده توصيف مي كند، آمده است:

و كودكان ايراني را كه در كويت هستند روز عاشورا به خيابان و كوچه مي آورند و كارد بزرگي را با اشاره زير چانه هاي آنان مي كشند كه راهنماي قرباني و فداكاري باشد.

بعد آن زن نويسنده مي گويد: و اين گونه حقيقت خالص از حالت افسانه ي و رمان به ديانت حقه مي رسد و از ديانت به صدق و صفا مي رسد و مفيد آنست كه آنان را مي بينيم در اين روز به اين طريقه و رويه ي ساده تمسك مي كنند كه همين رويه ي ساده دلالت مي كند بر اولين روزي كه چشممان را در آن روز براي وجود در اين عالم باز كرديم تا برادري و انسانيت فراموش نشود.

و اما در اردن و فلسطين، اگر چه مهاجرين شيعه آنجا وجود ندارد، كه شعارهاي حزن و اندوه و نوحه سرائي بر حسين (ع) به حسب رويه ي شيعه اقامه كند ولي گروهي از طوائف گوناگون اسلامي از دير زمان و هم الان عادت كرده اند كه در روز دهم محرم طعام به فقرا و مستمندان انفاق مي كنند همانگونه كه در اين روز از بعضي حبوبات و سبزيجات و پياز غذائي مي پزند و به هر رهگذري از آن عرضه مي كنند تا اينكه اگر چه مقدار كمي باشد از آن ميل كنند و به خانه ها پخش مي كنند و همه اگر چه يك قاشق باشد از آن براي بركت و ثواب مي خورند، و بيشتر مردم كارهاي روزانه شان را در اين روز حزين تعطيل مي كنند مخصوصا از كار شستشو خودداري مي نمايند و در اين عمل رويه ي سيده جليله ام سلمه همسر رسول خدا (ص) را پيش مي گيرند وقتي كه خبر قتل حسين (ع) به او رسيد چنين كرد.