آنچه به نظر ميرسد عزاداري براي شهيد كربلا بتمام اقسامش جايز بلكه راجح است البته با ملاحظه ي مخلوط نشدن با امور محرمة.

در اين كتاب مطلب را از لحاظ استدلال و بيان ادله بررسي نخواهيم كرد زيرا با وضع كتاب تناست ندارد، لكن كوتاه سخن اينكه گريه و ناله و زدن بسينه و زنجير و قمه زدن و يا فرياد و شيون كردن در سوك سالار شهيدان دليلي بر حرمتش نيست، بلكه بعضي از اقسام مذكوره دليل بر رجحانش هست و رواياتي در بخشهاي گذشته متذكر شديم و اگر بعضي از اقسام بالخصوص دليل ندارد لكن بلحاظ اينكه ابراز علاقه به سيدالشهداء معلوم است كه مطلوب خداست و از طرفي شكي نيست كه اينها همه شعائر ديني است و تعظيم شعائر ديني بلااشكال محبوب خداست، و مؤيد اين موضوع اين است: كه در تمام اعصار فقهاء و مراجع تقليد تجويز نموده اند و نمونه بارز و ظاهرش فتواي مرحوم ميرزاي نائيني است كه در جواب استفتاء اهالي بصره مرقوم نموده اند و جمعي از علماء اعلام آن فتوي را مورد تصديق و امضاء قرار داده اند و خلاصه كلام اينكه عزاداري


براي شهيد كربلا به هر نحوي ماداميكه امر حرامي در بين نباشد جايز بلكه راجح است و الله العالم بحقايق الامور.

از فقهاء بزرگ شيعه مرحوم مبروز خلد آشيان والد آقاي حاج آقا حسين قمي قدس سره كه ضرب المثل در ورع و تقوي بوده و هست در اقامه ي مجالس بر شهيد كربلا درجه ي اول را حائز بود اي چه بسا اتفاق ميافتاد كه از اول صبح تا ظهر در منزل شخصي خود پاي منبر و مرتبا آقايان ذاكرين يكي پس از ديگري مستفيض نموده و آن بزرگوار بدون اظهار كسالت تا به آخر مجلس عزاداري مينمود.

رضوان الله عليك و حشرك مع سيدالشهداء و اسكنك في اعلي درجات الفردوس بمحمد و آله الطاهرين.