در كتاب لهوف و عوالم و منتخب طريحي مسطور است كه: اهل بيت چون از شام بيرون شدند و بعراق نزديك آمدند، نعمان بن بشير انصاري را گفتند: ما را از راه كربلا كوچ بده و ديگر باره بكربلا آمدند و چنان افتاد كه هم در آن روز جابر بن عبدالله انصاري و جماعتي از بني هاشم بقصد زيارت قبر سيدالشهدا «ع» وارد كربلا شدند و ورود آن جماعت هم در آن ساعت بود كه اهل بيت دررسيدند. بانگ و ناله زاري و صيحه ي عويل و بي قراري از جانبين برخاست. مردم آن اراضي از قاصي وداني چون رسيدن علي بن الحسين و اهل بيت را بدانستند بقدم عجل و شتاب دررسيدند و جامه ي سوگواران در بر كردند و چون ابر بهاران بگريستند سر و مغز را بلطمه بكوفتند و چهرگان را بزخم ناخن برآشفتند پس از روزي چند كه داد مصائب و نوائب بدادند طريق مدينه را در پيش داشتند. [1] .