طريح از ابن عباس روايت ميكند كه فرمود: نيمروزي اندر مدينه در سراي خويش بخفته بودم در خواب رسول خداي را ديدار كردم از ارض كربلا همي رسيد آسيمه سر آشفته خاطر با چهره اي خاك اندود و چشمي اشك آلود و در دست مباركش دو شيشه سرشار از خون بود عرض كردم: يا رسول الله اين حال آشفته از چيست؟ و اين دو شيشه خون از كيست؟ فرمود: اين يك خون فرزندم حسين(ع) و آن ديگر خون اصحاب و اهل بيت اوست كه من الان فرزندم حسين را بخاك سپردم و مراجعت كردم و همچنان ميگريست و ميناليد و من از فزع و هرب از خواب انگيخته شدم و روز تا روز بر حزن و اندوه ميافزودم چون از اين واقعه بيست چهار روز سپري شد ناعي بمدينة درآمد و خبر قتل آن حضرت را به بپراكند


و چون بشمار گرفتم آن خواب با ساعت شهادت آن حضرت مقارن افتاد [1] .