مـجـمـع بن عبداللّه [1] به گفته برخي، تابعي و از ياران حضرت امام علي (ع) [2] بود كه در جنگ صفين [3] شركت داشت.

وي هـمـراه فـرزنـدش عـائذ و عـمـربـن خالد و جنادة بن حارث و غلام عمربن خالد از كوفه بـراي يـاري امـام حـسـيـن (ع) بـيـرون شـدنـد و در عـُذَيب الهجانات [4] به آن حضرت پيوستند. [5] .

حرّ بن يزيد رياحي ـ كه در آن منزل راه كوفه را بر امام (ع) بسته بود ـ وي و همراهانش ‍ را بـازداشـت كـرد، ولي آن حـضـرت آنـان را جـزو يـاران خـود دانـسـت و از چـنـگ حـُرّ رهـا نمود. [6] .

آنگاه امام (ع) فرمود: از وضع مردماني كه پشت سر گذاشتيد آگاهم سازيد؟ مجمع عرض كـرد: اعـيـان و اشـراف كـوفـه رشـوه هـايـشـان فـزونـي گـشـتـه و جـوال هـا و انـبان هايشان پر شده است. [حاكمان] دوستيشان را جلب و خود را تنها خيرخواه آنـان وانـمـود كـرده انـد. امـا ديـگـر مـردم گـرچـه قـلبـا هـوادار تـو هـسـتـنـد، ولي فـردا شمشيرهايشان بر ضدّ تو كشيده خواهد بود. [7] .

روز عـاشـورا در آغـاز جـنـگ، وي و هـمـراه سه تن ديگر: عمربن خالد صيداوي و جابر بن حـارث سـلمـانـي و غـلام عـمـر بـن خـالد صـيـداوي، بـا شمشيرهاي كشيده وارد ميدان مبارزه گـشـتـند، و جنگي سخت نمودند، چنان كه در صف دشمن شكاف ايجاد شد. لشكر آنان را در مـيـان گـرفـتند و راه بازگشت بر آنان بسته شد. در اين هنگام حضرت عباس (ع) آنان را نجات داد، در حالي كه جراحات زيادي برداشته بودند، [بار ديگر] دشمن به آنها نزديك شـد و در يـك نـبـرد سـخـت هـر چـهـارتـن بـه درجـه رفـيـع شـهـادت نايل آمدند. [8] .

در زيارت رجبيه و ناحيه مقدسه از وي چنين ياد شده است:

«السَّلام عَلي مَجمَعِ بنِ عَبْداللّهِ العائذي» [9] .