سرهاي شهدا در مقابل يزيد بود. سر شريف امام حسين (ع) چون خورشيد بين ستارگان، در آن ميان مي درخشيد. يزيد شعري از حصين بن حمام مري خواند:

«ما با شمشيرهايمان كه فرق و دست مي شكافند، استقامت كرديم؛ و استقامت خوي و خصلت ماست. قوم ما نخواستند انصاف دهند، ولي شمشيرهاي برنده ي خون چكان كه در دست ما بود، انصاف دادند. مي شكافيم فرق مرداني را كه برايمان عزيزند، ولي ظالم تر و نافرمان تر بودند.»

بعد، چوب خيزران برداشت و به لب و دندان امام حسين (ع) مي زد و مي گفت: «امروز در مقابل روز بدر.» ابوبرزه اسلمي در آن جا حاضر بود. گفت: «واي بر تو اي يزيد! چوب به دندان حسين (ع) پسر فاطمه (س) مي زني؟! شهادت مي دهم كه پيامبر اكرم (ص) اين لب و دندان، لب و دندان حسن را مي مكيد و مي فرمود: شما سالار جوانان بهشتيد. خدا قاتلتان را لعنت كند و جهنم را - كه بد جايگاهي است - برايش فراهم سازد.

يزيد خشمگين شد و دستور داد او را كشان كشان از مجلس بيرون برند.

در روايتي است كه يزيد مجلسي ترتيب داد و اشراف شام را دعوت كرد.


دستور داد امام سجاد (ع) و زنان و كودكان امام حسين (ع) را وارد آن مجلس كردند. حضار به ايشان مي نگريستند. يزيد رو به امام سجاد (ع) گفت: «اي پسر حسين! پدرت با من قطع رحم كرد، حق مرا نديده گرفت و بر سر منصبم با من جنگيد؛ خدا هم با او چنان كرد كه ديدي.»

امام فرمود: «هر مصيبتي كه در زمين (مثل قحطي و فقر و ستم) يا از نفس خويش (مثل بيماري) به شما رسد، قبل از آن كه به صحنه ي وجود آيد، در كتابي (لوح محفوظ) ثبت شده؛ و خلق آن بر خدا آسان است، تا هرگز بر آن چه از دست مي دهيد، افسوس نخوريد و به خاطر آن چه به دست مي آوريد شادمان نشويد. و خدا هيچ متكبر خودستايي را دوست ندارد [1] .

اي پسر معاويه و هند و صخر! در روز جنگ بدر، احد و احزاب، پرچم رسول الله در دست جد من علي بن ابيطالب بود، در حالي كه جد و پدر تو پرچم هاي كفر را مي كشيدند. واي بر تو اي يزيد! اگر بداني چه كرده اي و نسبت به پدر، اهل بيت، برادران و عموزادگان من چه گناه بزرگي مرتكب شده اي، به كوهها مي گريزي و خاكستر نشين مي شوي. و از اين كه سر حسين پسر علي و فاطمه (عليهم السلام) - كه امانت رسول خدا (ص) است - بر دروازه ي شهرتان نصب شده، شيون و زاري مي كني.