ابن سعد سرهاي شهيدان را به كوفه فرستاد و دستور داد تا بر كشتگان سپاه كوفه نماز گزارده، بدنهايشان را دفن كردند؛ ولي پيكر پاك امام حسين (ع) و اصحابش را در بيابان رها كرد. آن پيكرهاي پاك سه روز در بيابان بر زمين ماندند.

وقتي ابن سعد از كربلا كوچ كرد، طايفه اي از بني اسد كه در غاضريه ساكن بودند، آمدند بر حسين و اصحابش نماز گزارده، آن پيكرهاي پاك را دفن كردند. ايشان امام حسين (ع) را در جايي كه امروز قبر اوست به خاك سپردند و پسرش علي اكبر را پايين پاي حسين (ع) دفن كردند.

آنگاه پايين تر از آن گودالي بزرگ كنده، تمام شهدايي را كه در نزديكي جنازه ي امام بر خاك افتاده بودند، در آن جمع كرده، به خاك سپردند؛ به همين جهت است كه اهل معرفت از پايين پاي امام حسين (ع) عبور نمي كنند، زيرا هراس دارند كه پا بر مزار پاك شهدا نهاده باشند. بنابراين، قبر علي اكبر، از همه ي شهدا به امام حسين (ع) نزديك تر است.

حضرت عباس را نيز در همانجا كه شهيد شده بود، بر روي آب بند در راه غاضريه - يعني همان جايي كه اكنون قبر اوست - دفن كردند و بقيه شهدا را نيز در محوطه ي قبر امام حسين (ع) به خاك سپردند.


بني اسد به خاطر احترامي كه براي حبيب بن مظاهر قائل بودند، او را جداگانه بالاي سر امام حسين (ع) - همان جايي كه اكنون قبر اوست - دفن كردند. و بني تميم، جنازه ي حر بن يزيد رياحي تميمي را در حدود يك ميلي قبر امام حسين (ع) - در همان جايي كه امروز قبر اوست - به خاك سپردند. بعضي مي گويند آنها نگذاشتند سر حر از بدنش جدا شود، و او را از محلي كه افتاده بود، به جايي كه امروز قبر اوست برده، دفن كردند.

ابن سعد خود با بازماندگان امام حسين (ع) آماده رفتن شد. دستور داد تا گليم بر پالان شتران كشيدند و زنان را كه امانت پيامبر اكرم (ص) بودند بدون هيچ وسيله ي رفاهي بر آنها سوار كردند. وقتي به نزديكي كوفه رسيدند، مردم كوفه براي تماشا دور ايشان جمع شدند. زني از اهل كوفه از بام سر برآورد و گفت: «شما اسيران، از كدام طايفه ايد؟» گفتند: «ما اسيران، از آل محمديم.» آن زن فرود آمد و براي ايشان چادر و مقنعه و لباسهاي ديگر آورد.