از امام صادق (ع) روايت شده كه مي فرمود: «عموي ما، عباس، مردي با بصيرت بود و ايماني محكم داشت. در كنار امام حسين (ع) جهاد كرد، شجاعانه جنگيد و با شهادت از اين جهان رخت بربست.»

در روايت است كه امام سجاد (ع) روزي عبيدالله پسر عباس را ديد. اشك از چشمانش سرازير شد. آن گاه فرمود:

براي رسول خدا (ص) از روز احد كه عمويش حمزه، شير خدا و رسول، به شهادت رسيد و از روز موته كه پسر عمويش جعفر شهيد شد، هيچ روزي سخت تر نبود. ولي هيچ روزي مثل روز حسين (ع) نيست. سي هزار نفر از كساني كه فكر مي كردند مسلمانند، دور او را گرفتند تا براي رضاي خدا خونش را بريزند. او مرتب خدا را به يادشان مي آورد و تذكر مي داد، ولي موعظه هايش تأثير نكرد تا عاقبت ظالمانه او را كشتند بعد فرمود: «خدا عباس را رحمت كند. او طاعت خدا را بر زندگي دنيا ترجيح داد و شجاعانه جنگيد. جان خويش را سپر برادرش كرد تا هر دو دستش قطع شد. عباس (ع) در نزد خدا منزلتي دارد كه در قيامت همه ي شهدا به آن غبطه مي برند.»