مسلم اسير شد. او را آوردند تا به در قصر رسيد. تشنگي، سخت او را مي آزرد. گروهي از مردم جلو قصر نشسته، منتظر اذن دخول بودند. عمرو بن حريث و مسلم بن عمرو باهلي نيز در ميان ايشان بودند. مسلم چشمش به كوزه اي آب سرد افتاد كه بر در قصر نهاده بودند. گفت: «از اين آب به من بدهيد. مسلم به عمرو باهلي گفت: «اين آب را به اين سردي مي بيني؟ به خدا از آن يك قطره نخواهي چشيد تا از آب جوشان جهنم بنوشي.» مسلم گفت: «مادرت به سوگت بنشيند. چه سنگدل و خشني اي زاده ي زن باهلي! [1] تو براي نوشيدن آب جوشان جهنم و خلود در آتش شايسته تري.».

از خستگي تكيه به ديوار زد و نشست. عمرو بن حريث غلامش را فرستاد. كوزه اي آب آورد كه سرش را با دستمالي بسته و كاسه اي بر آن نهاده بودند. كاسه را پر آب كرد و به دست مسلم داد تا بنوشد. ولي هر بار كه خواست آب بنوشد كاسه پر خون شد و نتوانست بنوشد؛ تا بار سوم كه دندانهاي پيشش در كاسه افتاد. كاسه را بر زمين نهاد و گفت: «سپاس خدا؛


را، اگر اين آب روزي من بود، نوشيده بودم.»

فرستاده ي ابن زياد از قصر بيرون آمد و گفت مسلم را وارد كنند. مسلم داخل شد، ولي چون ديگران سلام نكرد و او را امير نخواند.

پاسبان گفت: «چرا به امير سلام نمي كني؟» فرود: «واي بر تو! ساكت باش. او امير من نيست.».

ابن زياد گفت: «اشكالي ندارد. سلام كني يا نه، كشته خواهي شد.».

- بدتر از تو، بهتر از مرا كشته است.

- خدا مرا بكشد، اگر تو را چنان نكشم كه هيچ مسلماني را نكشته باشند.

- مناسب تو همين است كه در اسلام بدعت بگذاري و كشتن به طرز زشت، مثله كردن، ناپاكي و پست فطرتي را به خود اختصاص دهي.

- اي نافرمان تفرقه افكن! بر امام خود خروج كرده اي. در ميان مسلمانان تفرقه انداخته و تخم فتنه كاشته اي؟

- دروغ مي گويي. معاويه و پسرش يزيد در ميان مسلمين تفرقه انداختند و تخم فتنه را تو و پدرت كاشتيد. من اميدوارم خداوند به دست شرورترين مخلوقاتش، شهادت را نصيب من كند.

- آرزوي چيزي داشتي كه خدا نخواست بدان برسي (منظور خلافت است) و آن را به كسي كه شايسته بود داد.

- اگر ما شايسته ي آن نباشيم، چه كسي شايسته خواهد بود اي پسر مرجانه؟

- اميرالمؤمنين يزيد شايسته ي خلافت است.

- سپاس خدا را، ما به حكميت او بين خود و شما راضي هستيم.


- تو گمان مي كني در خلافت حقي داري؟

- گمان نمي كنم؛ به خدا قسم يقين دارم.

- اي پسر عقيل! مردم هيچ اختلافي نداشتند، تو آمدي تفرقه انداختي و مردم را پراكنده ساختي و به جان هم انداختي.

- نه، من براي اين كار نيامدم؛ ولي شما منكر را ظاهر ساخته و معروف را به خاك سپرده ايد. در ميان مردم، مثل قيصر و كسري رفتار مي كنيد. ما آمديم تا آنان را به معروف فرماييم، از منكر بازداريم و به حكم كتاب و سنت بخوانيم. و براي اين كار شايسته ايم.

- اي فاسق! تو را چه به اين كار؟ چرا وقتي كه در مدينه شراب مي خوردي، اين كار را نكردي؟

- من شراب مي خوردم؟ به خدا قسم، خدا مي داند كه تو خود مي داني دروغ مي گويي. شراب خوردن برازنده ي كسي است كه چون سگ، زبان به خون مسلمين مي زند. كساني را مي كشد كه خدا كشتن آنها را حرام كرده از روي خشم و عداوت و سوء ظن خوني را مي ريزد كه ريختنش حرام است؛ و آن گاه به لهو و لعب مي پردازد، چنان كه گويي هيچ نكرده است.

چون سخن به اين جا رسيد، ابن زياد به عقيل، حضرت علي، امام حسن و امام حسين (ع) دشنام داد؛ مسلم ديگر با او سخن نگفت.

و طبق روايتي فرمود: «اي دشمن خدا! اين دشنام ها با تو و پدرت مناسب تر است. آن چه مي خواهي دستور بده؟»

ابن زياد دستور داد او را بالاي قصر برده، گردنش را بزنند و بدنش را پايين بيندازند. آن گاه گفت: «آنان كه از مسلم ضربت خورده، كجاست؟» بكر بن حمران پيش آمد. گفت: «تو بايد گردن او را بزني.».


مسلم را بالا بردند. او تكبير مي گفت و استغفار مي كرد و بر پيامبر درود مي فرستاد و مي گفت: «خدايا! بين ما و اين مردم تو قضاوت كن. اينان ما را فريب دادند، به ما دروغ گفتند و تنهايمان گذاشتند.».

او را بالاي قصر بردند و گردنش را زدند. سرش از قصر پايين افتاد و پيكرش را نيز به دنبال سر، به زمين پرت كردند.