شبانگاه روزي كه امام حسين (ع) از مكه به طرف عراق حركت كرد، محمد بن حنفيه خدمت امام رسيد و گفت: «برادر! مي داني كه مردم كوفه به پدر و برادرت چه خيانتي كردند؛ مي ترسم تو نيز به خيانت ايشان گرفتار شوي. اگر بخواهي در اين جا بماني، عزيزترين و منيع ترين مردمان حرم خواهي بود.».

- برادر! ترسيدم يزيد بن معاويه مرا در حرم بكشد و به وسيله ي من، حرمت اين خانه شكسته شود.

- اگر مي ترسي، به سرزمين يمن يا يكي از صحراها برو. در آن جا هيچ كس را به تو دسترسي نيست.

- در مورد پيشنهاد تو فكر خواهم كرد.

هنگام سحر كه حضرت آهنگ حركت كرد، خبر حركت به ابن حنفيه رسيد. پيش آمد و زمام ناقه ي حضرت را گرفت و گفت: «آيا قول ندادي كه درباره ي خواسته ي من فكر كني؟»

- آري.

- پس چرا با اين شتاب حركت كردي؟

- بعد از اين كه از تو جدا شدم، رسول خدا (ص) آمد و فرمود: «يا حسين!


به سوي عراق حركت كن. خدا خواسته است تو را كشته ببيند.»

- انا لله و انا اليه راجعون، بنابراين چرا اينان را با خودت مي بري؟

- زيرا خدا خواسته است ايشان را در اسارت ببيند.

اين را گفت و خدا حافظي كرد و به راه افتاد.

عبدالله بن عمر نيز وقتي از حركت امام مطلع شد، با عجله به دنبال امام حركت كرد و در يكي از منازل بين راه به امام رسيد. گفت: «يابن رسول الله! به كجا مي روي؟»

- عراق.

- بيا به حرم جدت رسول خدا برگرد.

حضرت پيشنهاد او را نپذيرفت. ابن عمر وقتي از رسيدن به خواسته ي خود نااميد شد، گفت: «يا اباعبدالله! اجازه بده جايي را كه رسول خدا مي بوسيد، من هم ببوسم.» حضرت پيراهن خود را بالا زد و ابن عمر سه بار ناف حضرت را بوسيد و گفت: «يا اباعبدالله! به خدا مي سپارمت. تو در اين سفر كشته خواهي شد.»