در كتاب اغاني، علي بن اسماعيل تميمي، از پدرش روايت كرده است كه گفت: «در حضور امام صادق (ع) نشسته بودم كه سيد حميري اجازه ي ورود خواست. فرمود وارد شود و دستور داد حرمش پشت پرده بنشينند. سيد وارد شد، سلام كرد و نشست.

حضرت فرمود: «چيزي بخوان»

سيد چنين سرود:

- بر مزار حسين (ع) بگذر و به آن استخوانهاي پاك بگو: «اي استخوانها كه هميشه از ابرهاي پر باران سيرابيد! چون بر مزار او گذشتي توقف كن و مركب خود را نگهدار. و بر آن پاكزاد گريه كن چنان كه زني كه تك فرزندش مرده است، گريه مي كند.» [1] .

ديدم اشك بر گونه هاي امام صادق (ع) جاري شد و شيون از خانه بلند شد؛ آن گاه حضرت فرمود تا ديگر نخواند.»

روزي به ابوهارون مكفوف فرمود: «براي حسين (ع) چيزي بخوان.» مي گويد: «من چيزي خواندم. فرمود: براي امام حسين (ع) چنان بخوان كه در بين خود مي خوانيد» و من خواندم:


بر مزار حسين (ع) بگذر و به استخوانهاي پاكش بگو: پس از آن كه شما را با اسبان عربي درهم كوبيدند، زندگي هيچ لذتي ندارد.».