امام رضا (ع) فرمود: «محرم ماهي است كه اهل جاهليت، ظلم و خونريزي را در آن حرام مي دانستند، ولي در همين ماه، خون ما حلال شمرده شد؛ حرمتمان شكسته شد؛ زنان و كودكانمان اسير شدند؛ خيمه هايمان به آتش كشيده شد؛ اموالمان غارت شد و در مورد ما حرمت رسول خدا (ص) حفظ نشد. روز حسين، چشمانمان را مجروح و اشكمان را روان كرده. در آن روز عزيزان ما، در سرزمين «كرب و بلا»، ذليل شدند و غم و اندوه و بلا را تا قيامت براي ما به يادگار گذاشتند. گريندگان بايد براي مثل حسين (ع) بگريند.»

آن گاه فرمود: هنگامي كه ماه محرم مي رسيد، تا روز دهم، كسي پدرم را خندان نمي ديد. حزن و اندوه بر او هجوم مي آورد، ولي روز دهم، روز حزن و مصيبت و گريه اش بود. مي فرمود: «اين روز، روزي است كه جدم حسين (ع) كشته شد.»

و فرمود: «هر كس در روز عاشورا به دنبال كارهاي دنيا نرود، خداوند حوائج دنيا و آخرتش را برآورده مي كند. و هر كس روز عاشورا روز حزن و گريه و مصيبتش باشد، خداوند روز قيامت را روز شادي و سرورش قرار مي دهد و با ديدن ما در بهشت چشمش را روشن مي كند. و هر كس روز


عاشورا را روز بركت بداند، و براي منزلش آذوقه اي ذخيره كند، خداوند به ذخيره اش بركت نمي دهد و روز قيامت با يزيد و عبيدالله بن زياد و عمر بن سعد در پايين ترين دركات جهنم محشورش مي كند.

آري، اين سنتي بود كه بني اميه گذاشتند. آنان روز عاشورا را روز عيد و شادي و سرور ناميدند و اين سنتي شد كه گروهي از روي ناداني از آن پيروي كردند؛ وگرنه انسان گمان نمي كند هيچ مسلماني در روز شهادت پسر پيامبر شادماني كند، در حالي كه مي داند اگر پيامبر زنده بود، در آن روز عزاداري مي كرد و همان طور كه در زمان حياتش بارها براي اين واقعه گريست، بر آن گريه مي كرد.