در روايت است كه حضرت امام حسين (ع) از راهي مي گذشت. جمعي از فقيران، عبايي پهن كرده و چند تكه نان بر آن نهاده، مي خوردند. به حضرتش تعارف كردند. حضرت نشست و با ايشان نان خورد و اين آيه را تلاوت كرد: «خدا متكبران را دوست ندارد.» [1] سپس فرمود: «من دعوت شما را پذيرفتم پس شما هم دعوت مرا بپذيريد» گفتند: «مي پذيريم اي پسر رسول خدا! همراه حضرت به منزلش آمدند.» حضرت به كنيزش فرمود: «امروز آن چه را ذخيره مي كني، بيرون آر.» [2] .

يكي از غلامان حضرت خلافي كرده بود، دستور داد او را بزنند. او اين آيه را تلاوت كرد: «و آنان كه خشم خويش فرومي برند» [3] ، فرمود: «رهايش كنيد.» او ادامه داد: «و آنان كه مردم را عفو مي كنند» [4] ، فرمود: تو را بخشيدم. او باز ادامه داد: «و خدا نيكوكاران را دوست دارد» [5] . فرمود: «تو را در راه خدا آزاد كردم.» آن حضرت بيست و پنج بار پياده به حج رفت. در حالي كه


اسبان اصيل را بدون سوار همراه او مي بردند.

روزي كسي به او گفت: «تو چقدر از خدا مي ترسي؟» فرمود: «كسي كه در دنيا از خدا نترسد، در قيامت ايمن نيست.» [6] .

هنگامي كه وضو مي گرفت، رنگش دگرگون مي شد و مفاصل بدنش مي لرزيد. در آن باره از او پرسيدند، فرمود: «كسي كه مي خواهد در مقابل خدا قرار گيرد، سزاوار است رنگش زرد شود و مفاصلش به لرزه آيد.» [7] .



و إن الاولي بالطف من آل هاشم

تآسوا فسنوا للكرام التآسيا



«اين گروه هاشمي نسب در كربلا چنان استقامت كردند كه الگوي استقامت همه ي بزرگمردان عالم شدند.»

در روز عاشورا به حضرت پيشنهاد تسليم دادند؛ گفتند: «فرمان عموزادگانت را اطاعت كن.» فرمود: «نه، به خدا سوگند مانند ذليلان تسليم شما نمي شوم و چون بندگان خود را در اختيار شما قرار نمي دهم.» [8] .

آن گاه فرياد زد: «اي بندگان خدا! پناه مي برم به پروردگار خود و پروردگار شما از هر متكبري كه به روز حساب ايمان ندارد.»؛ «مرگ در سايه ي عزت بهتر از زندگي در ذلت و خواري است.» [9] .

روز عاشوار به لشكر حمله مي كرد و مي سرود:

«مرگ از تحمل ننگ بهتر است و ننگ از آتش جهنم و خدا مرا از اين و از آن حفظ مي كند.»