ام الفضل، همسر عباس بن عبدالمطلب كه نامش لبابه بود، روزي به رسول خدا (ص) عرض كرد: «من در خواب ديدم كه گويا عضوي از اعضاي تو در خانه ام افتاد.» حضرت فرمود: «خير است. فاطمه صاحب پسري مي شود و من او را به تو مي سپارم كه شيرش دهي.» پس از مدتي فاطمه (س)، حسين (ع) را به دنيا آورد و او را به ام الفضل سپردند. بعضي گفته اند ام الفضل مربي امام حسين بود، ولي او را شير نداد؛ همان طور كه مادر عبدالله بن يقطر دايه ي امام حسين (ع) بود.

ام الفضل مي گويد: «روزي حسين (ع) را در خدمت رسول خدا (ص) آوردم. در حالي كه رسول خدا او را مي بوسيد، او ادرار كرد و قطره اي ادرار بر لباس پيامبر چكيد. حضرت فرمود: «او را بگير.» من كودك را در آغوش كشيدم و چنان او را نيشگون گرفتم كه به گريه افتاد. حضرت همانند كسي كه خشمگين است فرمود: آهسته تر اي ام الفضل، پسرم را گرياندي و مرا آزردي؛ لباس را مي توان شست.»

طبق روايت ديگري فرمود: «از اين كارت قلبم به درد آمد.»

الله اكبر، پيامبر اكرم (ص) كه حسين (ع) را تا بدان پايه دوست دارد كه نيشگون مربي موجب آزارش مي شود و قلبش را به درد مي آورد. اگر مي ديد


كه فرزندش حسين هدف آن همه تير و نيزه و شمشير بود و آن قدر زخم بر بدن مباركش وارد شد كه بي حال بر زمين افتاد و آن قدر تير بر بدنش اصابت كرد كه زرهش چون پوست خارپشت مي نمود، چه حالي پيدا مي يافت؟

و آيا مي توان كسي را كه به خاطر همدردي با رسول اكرم (ص) براي امام حسين (ع) گريه مي كند، سرزنش كرد؟

و با آن كه قرآن كريم مي فرمايد: «آنان كه خدا و رسولش را آزار مي دهند خدا در دنيا و آخرت لعنتشان كرده و براي ايشان عذابي خوار كننده فراهم نموده است» [1] ، آيا هيچ مسلماني مي تواند به اين شك كند كه قاتل امام حسين و كساني كه دستور قتلش را صادر نمودند و قاتلين او را ياري كردند، مستحق لعنت هستند؟