فرهاد ميرزا از مناقب نقل كرده كه كوفيان به محضر علي (ع) شرفياب شدند و از خشكسالي و انقطاع باران شكوه نمودند. اميرالمؤمنين (ع) به پسران خود دستور داد استسقاء نمايند. نخست حسن مجتبي (ع) به درگاه خداوند دعا فرمود كه جملاتش را نمي آوريم.

سپس حسين (ع) دست به دعا و طلب باران برداشت. امام بدين كلمات خدا را خواند:

اللهم معطي الخيرات من مظانها و منزل البركات من معادنها و مجري البركات علي اهله منك الغيث المغيث و انت الغياث المستغات و نحن الخاطئون و اهل الذنوب و انت المستغفر الغفار لا اله الا انت اللهم ارسل السماء علينا ديمة مدرابر و اسقنا الغيث واكفا مغزارا غيثا مغيثا واسعا مسبغا مطلا (مهطلا) مريعا (مريا) غدقا مغداقا عبابا مجلجلا سجا سجاجا بصا بصاصا «بسا بساسا». محلا مسبلا عاما و دقا مطفاحا يدفع الودق بالودق دفاعا يتلوا القطر منه قطرا غير خلب البرق و لا مكذب الرعد تنعش به الضعيف من عبادك و تحيي به الميت من بلادك منا علينا آمين يا رب العالمين.

هنوز دعا تمام نشده بود كه ابر شروع به باريدن كرد و مردم و مزارع سيراب شدند. از سلمان فارسي پرسيدند: يا اباعبدالله! آيا حسين (ع)اين چنين سخنها را از كسي آموخته است؟ گفت: مگر كلام رسول خدا را نشنيده ايد كه فرموده كه حكمت را بر زبان اهل بيتم جاري كرده ام. [1] .