از امام صادق (ع) نقل شده كه جدم حسين (ع) هر وقت غلامان خود را به كاري مي گمارد مي فرمود فلان روز را بيرون نرويد و فلان روز پي كار برويد و اگر مخالفت كنيد گرفتار راهزن ها مي شويد.

يك مرتبه مخالفت كردند و از شهر بيرون رفتند. راهزنها آنان را كشتند و هر چه كالا داشتند بردند. حادثه را به حسين (ع) گزارش دادند. امام فرمود: نصيحت مرا قبول نكردند و گرفتار بلا شدند.

امام همان لحظه برخاست به منزل والي مدينه رفت. والي گفت: شنيدم غلامان تو را كشته اند خدا به شما اجر دهد. امام فرمود: من دزدها را به تو معرفي مي كنم تا بازوي تو با دستگيري آنها قوت بگيرد. حاكم گفت: اي سبط پيغمبر! تو آنها را مي شناسي؟

امام فرمود: بلي. اين مرد حاضر كه ايستاده يكي از آنهاست. همان مرد گفت: از كجا اين تهمت را به من مي زني؟ امام فرمود: اگر دليل برهان بياورم قبول مي كني؟ گفت: هرگز انكار نمي كنم.

امام فرمود: در حالي كه فلاني و فلاني همراه تو بودند (اسم همه را كه چهار نفر از موالي مدينه و بقيه از سپاهيان مدينه بودند، گفت) بيرون رفتيد!

والي گفت، قسم به قبر رسول و منبر او اگر گواهي ندهي گوشت تو را با تازيانه مي سوزانم. آن مرد گفت: به خدا قسم حسين بن علي (ع) دروغ نگفته، گويا با ما بوده است. والي همه را جمع كرد و همه اعتراف نمودند. سپس گردنشان را زدند. [1] .

سيد مرتضي رحمة الله عليه در عيون معجزات، از عطاء بن صائب روايت كره كه عطاء گويد كه برادرم مي گفت: روز عاشورا در كربلا بودم، مردي از طايفه ي تيم به نام عبدالله بن جويره پيش آمد و رو به روي امام ايستاد و گفت: يا حسين! امام فرمود: چه مي گوئي؟ گفت: به تو مژده ي دوزخ مي دهم.

امام فرمود: اين حرف شما محال است من بر پروردگار غفور وارد خواهم شد و بسوي شفاعت كننده مقبول القول مي روم و من برگزيده ي پسر برگزيده هستم. تو كه هستي؟ گفت من عبدالله بن جويره هستم.


امام دستهاي خود را به سوي آسمان برداشت، بطوري كه زير بغل هاي حضرت نمايان شد و ما ديديم. سپس گفت: خدايا! او را بسوي آتش روان ساز. آن ملعون به خشم آمد و بر حسين (ع) حمله كرد. اسب او در جويبارها مضطرب شد و او را به زمين زد. پايش در ركاب ماند و سرش به زمين خورد و اسب فرار كرد سر او را به هر سنگ و كلوخي و درختي مي زد تا آنكه يك پاي او كه ساقش شكسته بود و هم قدمش و هم رانش خورد شده بود قطع گرديد، يك طرف ديگرش معلق در ركاب ماند. سپس مرد راه دوزخ را پيش گرفت. لعنت خدا بر او باد. [2] .