علامه خوارزمي گويد: باز يك مرد از طايفه ي كندي، لباده ي حسين (ع) را كه از خز بود به يغما برد. وقتي كه به منزلش وارد شد به همسرش «ام عبدالله» داد تا آن را بشويد و از خون پاك كن.

زن فهميد، او را شديدا توبيخ نمود و گفت: خبيث! لباس پسر پيغمبر (ص) را از جسدش جدا مي كني و به من مي دهي؟!! بيرون رو كه تو را نبينم، خداوند قبر تو را با آتش پر كند. از دوستانش نقل كرده بودند كه: ما ديديم دستهاي او خشك شده بود و فقر ذلت بار او را فرا گرفته بود و با اين حالت مرد. [1] .