عثمان بن زياد برادر عبيد الله در آن مجلس حضور داشت، گفتار ابن سعد را تصديق نمود و گفت من دوست مي داشتم كه همه ي فرزندان زياد تا روز قيامت ذليل و خوار باشند ولي حسين بن علي (ع) كشته نشود. [1] .

از اين ماجرا مي توان به ميزان تأسف و تنفر عمر بن سعد، از كشتن امام (ع) پي برد. بلكه


نگراني ابن زياد را نيز فهميد. شايد ابن زياد فكرمي كرد، روزي قدرت بدست ديگران بيفتد و او را به دليل اين مدرك كتبي به محاكمه بكشند و ممكن است وجدانش (اگر وجداني براي او فرض شود) از اين جنايت ناراحت بوده و مي خواسته است آثار جرم را، اگر چه نامه هم باشد، محو كند تا خاطره ي اين جنايت كمتر شود و كمتر او را آزار دهد. و شايد هم اين بوده و هم آن.

و در هر صورت نگراني حاكم خونخوار از اين قضيه معلوم بوده است.