حسين (ع) عباي خود را نيز به عنوان اجرت به باربران داد تا آنكه پولها را حمل كردند. غلام حضرت گفت: به خدا سوگند ديگر نزد ما درهمي نمانده است حضرتش فرمود: با اين عمل خود از خداوند انتظار پاداش عظيمي دارم. البته اين نوع بخشش ها از ائمه نقل شده به نظر هر مستمع اغراق آميز به نظر مي رسد اين رقم عطايا با قطع نظر از اينكه تحقق و وجودي مواد آن مورد سئوال است كه در مانند مدينه آنروز كه هزار و ششصد خوانده بود دو هزار گوسفند اضافي پيدا مي شد كه در ظرف يك روز تهيه شود زيرا لازمه آن اين است كه بايد در شهر سي هزار، چهل هزار گوسفند باشد و در صحراي خشك مدينه هرگز امكان آن نبود.

و همچنين هزار حله در شهرهاي بزرگ مانند تهران در يك روز مشكل به دست مي آيد تا برسد به مدينه كه عاري از صنعت و توليد نساجي است كه لباس و پوشاك آن از يمن تهيه مي شد.

و آيا اين مقدار پول در مدينه پيدا مي شد در يك مجلس امام بفرمايد هزار دينار به


عبدالرحمان داده شود.

پس از قبول كردن وجود اين مواد آيا اين بخششها با سطح زندگي آن روز كه كارگر به يك درهم و يك فيه خرما كار مي كرد و با هزار دينار زندگي صدها خانوار فقير را به راحتي يكسال تأمين مي شد اما صحيح بود امام بدون توجه به وضع اقتصادي مسلمانان به يك پيرزن و يا پيرمرد بيابان نشين و يا يك معلم بخشش نمايد بقيه در فشار زندگي دست و پا زنند.

خلاصه ما به بخشش و سخاء ائمه اعتقاد و اعتراف داريم ولكن در حد معقول و مشروع در حدي كه از دشمنان ايرادي شود كه براي ما قابل توجيه نباشد و شايد دشمنان اسلام عمدا اين اغراق گوئيها را به آنها نسبت داده باشند كه عظمت علمي و فرهنگي و سياسي آنها را پائين بياورند و عطاياي بي رويه خلفاي اموي و عباسي را توجيه كنند وقتي روايات گذشته هم متزلزل است روايت عجرزه مختلف آمده اين خود ابهام آور و شبه انگيز است براي اطلاع بيشتر به كتاب خرد و سياه او تأليف ابن جانب جلد سوم صفحه 338 و بعد مراجعه كنيد.