صدرالدين سيد علي خان شيرازي در «درجات رفيعه في مناقب الشيعه» در ترجمه ي عبدالله بن جعفر آورده كه حسن و حسين (ع) با عبدالله جعفر و ابوحبه انصاري مكه را به قصد مدينه ترك گفتند و در اثناي راه باران آنها را فراگرفت. به خيمه ي يك مرد عرب وارد شدند و سه روز در آنجا ماندند تا بارندگي تمام شد. آن مرد عرب براي مهمانان عزيز خود گوسفندي كشت و از آنان پذيرائي نمود. وقت حركت عبدالله به مرد عرب نشاني خود و عموزادگانش را داد.

پس از سالها اين مرد گرفتار فقر شد. همسرش گفت: پيش آن بزرگواران برو. مرد عرب گفت: نامشان را فراموش كرده ام. گفت: بگو در جست و جوي ابن الطيارم! مرد عرب آمد و با همان نشانه عبدالله بن جعفر را پيدا كرد. عبدالله گفت: نخست پيش امام حسن و امام حسين عليهماالسلام كه سروان ما هستند برو و بعد پيش من بيا.

مرد عرب نزد امام حسن (ع) رفت و يك صد شتر مرحمت فرمود. سپس پيش حسين (ع) رفت و هزار گوسفند گرفت. آنگاه نزد عبدالله آمد و عبدالله يك صد هزار درهم به او داد. سپس پيش ابي حبه رفت و آن شترها را از خرما بار كرد و راه باديه را در پيش گرفت. [1] .