فاضل قزويني از سيد بن طاوس نقل كرده كه حسين بن علي (ع) در منزل تنعيم با كارواني كه حامل تحف و هداياي بحير بن ريان حاكم يمن براي يزيد بن معاويه بود و به سوي شام روان بودند مواجه شد. سبط پيغمبر (ص) دستور داد كليه محمولات و اموال را تصرف نمودند. سيد تعليل و توجيه نموده كه اموال بيت المال بود و حسين (ع) اولي به تصرف آنها بود. سپس به صاحبان شتر كه بطور كرايه اموال را حمل كرده بودند فرمود:

«هر كس دوست دارد با ما به عراق برود، ما از او پذيرائي مي كنيم و كرايه اش را مي دهيم و هر كس دلش مي خواهد از همين جا از ما جدا شود كرايه ي او را به نسبت راهي كه طي كرده پرداخت مي كنيم». گروهي همراه او رفتند و گروهي از همانجا برگشتند. [1] .

در حالي كه يزيد در سركوب كردن عبدالله بن زبير به هر وسيله ي نامشروع دست دراز كرد و حتي كعبه را با منجنيق ويران نمود. و در همان وقت بود كه رشته ي زندگيش قطع گرديد و كشور اسلامي را از نام ننگ آور خلافت خود رها ساخت.

[1] شيخ مفيد در ارشاد اين روايت را نقل کرده و از اخذ هدايا نامي نبرده و فقط ماجراي کرايه را گفته. ليکن عدم نقل شيخ مفيد دليل بر عدم وقوع نمي‏شود. زيرا آن جناب بسياري از وقايع تاريخي را مسکوت گذاشته، از جمله به قبر مبارک مسلم بن عقيل که در جنب مسجد کوفه است اشاره نفرموده.

و شايد علتش اين باشد که سليقه‏ي شيخ در نقل احاديث فقهي وتاريخي و موضوعات عادي توجه به سند است و در هر مورد سندي براي نقل قضيه وجود داشته و آن را از مشايخ خود دريافته نقل مي‏کند والا مسکوت مي‏گذارد و جمعي بعد از مفيد «ره» اين رويه را داشتند، مانند علامه شيخ طوسي.