علل مذكور و ديگر عواملي كه در بين بود، يزيد را از چشم مسلمين انداخته بود و او در دل آنها «جا» نداشت و افكار عامه نمي توانست حكومت يزيد را بر خود هموار كنند، زيرا سابقه ي پليدي او از كفر ابليس مشهورتر بود.

اين جوان احمق براي حفظ ظاهر اسلام هم تظاهر به دين نداشت و بلكه دين را مسخره و متدين را تحقير مي كرد. اينك همه در فكر چاره بودند كه اين جوان را كه به منزله ي غده ي سرطان به روح و جسم اسلام بود براندازند و به اين علل بود كه شبكه ي انقلاب يكي بعد از ديگري به وجود مي آمد - از جمله نجدة بن عامر [1] و انقلاب و شورش دشتبي [2] - و از ترس


آنكه با قيام حسين (ع) انقلاب مهم تري بوجود آيد از خورج او شديدا وحشت داشتند.