علامه خوارزمي مي گويد: حسين (ع) با فقرا و درويشان مي نشست و با آنها سخن مي گفت و اين آيه را تلاوت مي فرمود: «ان الله لا يحب المتكبرين». روزي به جمعي از كودكان گذر فرمود. با آنها سفره اي بود كه در اطرافش نشسته بودند و از امام تقاضا نمودند تا از غذاي آنان بخورد.

حسين (ع) اجابت فرمود، سپس آنها را به منزل خود برد و طعام و لباس بر آنان مرحمت فرمود و گفت: اينها از من سخي ترند، زيرا آنان همه ي موجودي شان را به من بذل نودند ولي من مقداري از مقدورات و املاكم را به آنان دادم. [1] .

جانها به فدايت اي سرور انسانها كه انسانيت را در اعمال خود ممثل و مجسم فرمودي و صدها ادب و اخلاق به انسانها ياد دادي و تجليل از كودكان را كه طبعا موجودات ضعيف جامعه هستند، در افكار بشر پروراندي.