درباره ي مؤمن فرموده: ان المؤمن اتخذ الله عصمته و قوله مرآته فمره ينظر في نعت المؤمنين و تارة ينظر في وصف المتجبرين فهو منه في لطائف و من نفسه في تعارف و من فطنته في يقين و من قدسه علي تمكين. [1] .

مؤمن هميشه خدا را براي خود پناه قرار داده و كلام خدا را آيينه ي برنامه ي زندگي خود قرار مي دهد. گاهي در اوصاف ستمگران دقت مي كند و او از قرآن لطائفي درك مي كند و هميشه به شناخت نفس خود مي پردازد و به


زيركي و فطانت نفس خود مطمئن است و به پاكي نفس خود تمكن و اعتماد دارد.

از گفتار حضرتش در نشانه هاي مؤمن فرموده، «من دلائل علامات القبول الجلوس الي اهل العقول و من علامات اسباب الجهل المماراة بغير اهل الكفر و من دلائل العالم انتقاده لحديثه و علمه بحقائق فنون النظر.» [2] .

از نشانه هاي مورد قبول شدن بنده در پيشگاه خداوند همنشيني خردمندان است، و از نشانه هاي جهل گلاويز شدن و مجادله با مسلمانان است، و از نشانه هاي دانشمند آن است كه گفتار خود را تجزيه و تحليل نموده و خوب بررسي كند و به حقائق علوم و فنون رأي دادن آگاه و دانا باشد.