در سال پنجاه و چهارم هجري قسمتي از خراج مملكت يمن را براي معاويه مي بردند، وقتي اموال به مدينه وارد شد، حسين بن علي دستور داد همه ي اموال را بين فقراي مدينه و اهل بيت خود قسمت كردند. سپس نامه اي با اين مضمون به معاويه نوشت:

از حسين بن علي به معاويه، مقداري مال و عطر و عبير براي تو از يمن در حركت بود كه اگر به دست تو مي رسيد آنها را مانند ساير اموال در خزينه هاي شام انبار مي كردي بتدريج بين اطرافيان تو به مصرف برسد. نظر بر آنكه من هم به آن كالاها احتياج داشتم دستور دادم ضبط كردند وقتي اين نامه به معاويه رسيد در پاسخ نوشت: از معاويه به حسين بن علي، نامه تو به من رسيد، مرقوم داشته بوديد نظر بر اينكه اموال كاروان مورد نياز تو بوده آنها را ضبط نمودي. چون آن كالاها از اموال ويژه ي من بود سزاوار نبود در آن تصرف كني. اگر آنها را آزاد


مي گذاشتي تا به نزد من آورند البته از آنچه بهره و نصيب تو بود، دريغ نمي كردم. وليكن برادرزاده ي من! گمان مي كنم كه تو خيال مدارا و خوب زيستي با من نداري. يقين داشته باش كه در زمان حيات من جز محبتي كه به تو دارم آسيبي به تو نخواهد رسيد، زيرا من قدر و منزلت تو را خوب مي شناسم و به همين خاطر از تو در مي گذرم. ليكن به خدا سوگند از آن مي ترسم كه بعد از من دچار كسي شوي كه با تو مدارا نكند معاويه در اين نامه امام را با يزيد تهديد كرده كه ديوانه بوده و جنون جواني داشت ولكن امام (ع) اعتنا ننمود با شتاب ميان فقرا تقسيم نمود و از معاويه به هيچ عنوان صله قبول نكرد و حتي مال كثيري را كه شامل لباسهاي فاخر و گران قيمت بود معاويه به امام فرستاده بود برگردانيد. [1] .

همچنين در زمان حكومت يزيد در منزل تنعيم دستور داد اموال و كالاي كارواني را كه از طرف حاكم يمن بحير بن ريان براي يزيد حمل شده بود ضبط كردند كه شرح آن در عنوان «كاروان يمن و فرمان حسين» خواهد بود.