به معاويه گزارش داده بودند كه ممكن است حسين بن علي (ع) در آينده انقلاب كند. از اين رو نامه اي به آن حضرت نوشت و در آن نامه امام را از قصد انقلاب برحذر داشت.

امام (ع) درجواب معاويه، نامه اي تند و تكان دهنده و در عين حال نصيحت آميز نوشت و در آن برخي از جنايات معاويه را به رخش كشيد و از تحميل وليعهدي يزيد و سگ بازي و شرابخوري او ذكري به ميان آورد و خاطرنشان ساخت كه بزرگترين فتنه بر امت وخيمتر از حكومت تو نيست: «و اني لا اعلم فتنة اعظم علي هذه الامة من ولايتك عليها.»

يزيد كه ديد حسين بن علي از شرابخواري و سگ بازي او ياد كرده است به پدرش گفت نامه اي براي آن حضرت بنويسد و او را تحقير كند و علي بن ابي طالب (ع) را به زشتي ياد نمايد. معاويه به اين جوان جاهل خشك مغز چنين گفت: من از حسين بن علي (ع) چگونه عيبجويي كنم! به خدا قسم هيچگونه عيبي در وي نمي بينم: «فوالله ما اري فيه موضعا للعيب».

شگفتا كه معاويه در خلوتگاه كاخ خود و در جلسه ي محرمانه با پسرش، از حسين بن علي (ع) چطور به عظمت ياد مي كند! اگر بگوييم حسين (ع) بعد از پيغمبر اعظم مالك دلهاي مرد و زن مسلمان شده بود و شهر مدينه به خاطر وجود حسين (ع) همان روحانيت و موقعيت عصر پيغمبر (ع) را داشت مبالغه نگفته ايم و گاه به گاه درباره ي حسين به معاويه اعتراض هاي دندان شكن مي كردند.

احنف بن قيس، متوفاي 67 هجري در مجلسي كه معاويه براي فراهم ساختن زمينه ي بيعت با يزيد تشكيل داده بود و كمتر كسي جرات اعتراض در اين گونه مجالس را دارد سخناني گفت كه بايد با طلا نوشته شود.


احنف، معاويه را از شكستن عهد و پيماني كه با حسن (ع) در مورد ولايتعهدي بسته، بيم داد و او را به حرمت نهادن به افكار عمومي سفارش نمود و محبت و دوستي مردم عراق نسبت به خاندان پيغمبر ياد آور شد. [1] .

سپس گفت: معاويه! بدان كه تو هيچ عذري در نزد خدا نداري اگر يزيد را بر حسين (ع) مقدم بداري، در حالي كه تو مي داني حسن و حسين كيستند و داراي چه مقصد و هدفي هستند. و در ضمن اين بيانات گفت: به خدا اهل عراق حسن و حسين را از علي (ع) بيشتر دوست دارند. [2] .

معاويه بر حسب فطانت و زيركي خود حسين بن علي را از همه ي معاصرين و اطرافيان خود بهتر مي شناخت، به طوري كه گاهي مداحي او از حسين مورد اعجاب ديگران واقع مي شد.