سيد بن طاووس در لهوف از دلائل الامامه ي ابوجعفر محمد بن جرير طبري نقل كرده كه زرارة بن صالح يا «اجلح» گويد: قبل از آنكه سيد الشهداء از مكه بسوي عراق روانه شود به محضرش شرفياب شدم از ضعف كوفيان شرحي گفتم و توضيح دادم كه هر چند دلهاي ايشان با شماست ولكن در اطاعت بني اميه هم شمشير مي زنند. آن حضرت با دست مبارك به جانب


آسمان اشارت فرمود و ناگهان درهاي آسمان گشوده شد و چندان فرشته به زير آمدند كه شماره ي آنها را جز خداوند شخص ديگري نداند. پس فرمود: اگر مقصودي جز شوق شهادت بود با آنها و با سپاه دشمن مي جنگيدم.

ولكن با علم يقين مي دانم كه من و برادران و ياورانم در آن زمين به شهادت فائز مي گرديم و جز فرزندم زين العابدين كسي از آن معركه رهائي نمي يابد. [1] .