بازگشت

حسين آقاي جوانان بهشت


قال النبي صلي الله عليه و آله: «الحسن و الحسين (ع) سيدا شباب اهل الجنة.» يعني: حسن (ع) و حسين (ع) آقاي جوانان اهل بهشت هستند.

اين حديث به سندهاي معتبر و متعدد از جمعي از صحابه مانند علي (ع) و ابن مسعود و حذيفه و جابر و ابوبكر و عمر و عبدالله بن عمر و ابي سعيد خدري و بريدة و اسامة بن زيد و براء و انس و ابوهريره روايت شده است. از مجموع اين روايات استفاده مي شود كه پيغمبر مكرر حسن و حسين (ع) را با اين وصف معرفي فرموده و صدور روايت مذكور از آن بزرگوار متواتر و مسلم بوده و در بين مسلمين شهرت داشته است. اين حديث در اكثر متون به قرار فوق است اما در بعضي متون بعد از اين حديث پيغمبر فرموده: فرشته اي از آسمان كه مرا زيارت نكرده بود از خدا براي زيارت من اذن خواست پس خبر داد مرا و مژده داد كه فاطمه (ع) دخترم سيده ي زنان امت من است.

همچنين در بعضي روايت اين جمله نيز مذكور است: «و ابوهما خير منهما». يعني: پدرشان از آنها بهتر است. و در بعضي طرق آن، فضايل ديگر نيز بيان شده است. [1] .


ياران پيغمبر (ص) بنا به نقل معتبر از ابن حبان و ابويعلي و محب الدين طبري و شبلنجي و صبان و او از جابر و او از رسول اكرم روايت كرده كه مي فرموده: «من احب او من سره ان ينظر الي سيد شباب اهل الجنة فلينظر الي هذا». يعني: هر كس دوست دارد يا شاد مي شود كه به سرور جوانان اهل بهشت نظر كند به اين - يعني حسين (ع) - نگاه كند. [2] .

و از جابر به اين عبارت هم نقل شده: «سمعت رسول الله (ص) يقول من سره ان ينظر الي رجل من اهل الجنة.» و در نسخه ي ديگر: «... الي سيد شباب اهل الجنة فلينظر الي الحسين ابن علي (ع)» يعني: هر كس شاد مي شود كه به مردي از اهل بهشت يا آقاي جوانان اهل بهشت نگاه كند به حسين (ع) نگاه كند. [3] .

محب الدين طبري در ذخائر العقبي از ابن عباس حديثي طولاني از پيغمبر اكرم در فضايل حسين (ع) روايت كرده و در ذيل آن فرموده: خدايا تو مي داني كه حسن و حسين در بهشتند و عمويشان در بهشت است و عمه ي آنها در بهشت است هر كس آنها را دوست دارد اهل جنت است و دشمن آنها داخل دوزخ است. [4] .

گويند هر وقت هارون الرشيد اين حديث را روايت مي كرد اشكش جاري مي شد و بغض گلوي او را مي گرفت، زيرا به مقام شامخ اهل بيت معتقد بوده است. همچنين از مأمون و اطرافيان او بسيار شنيده بودند كه اعتراف مي كرده من تشيع را از پدرم ياد گرفتم، ليكن متأسفانه اين پدر و پسر موسي بن جعفر (ع) و علي بن موسي الرضا (ع) را كشتند.

حاكم نيشابوري، متوفاي 405 قمري، در كتاب خود مستدرك از ابن سعيد بازگو كرده كه رسول اكرم ص به فاطمه (ع) فرمود: يا فاطمة اني و اياك و هذا الراقد - يعني عليا- و الحسن و الحسين (ع) يوم القيامة لفي مكان واحد». يعني: اي فاطمه! من و تو و اين شخص خوابيده يعني علي (ع) - و حسن و حسين (ع) روز قيامت در يك محل مي باشيم. [5] .


و همين روايت را سيد احمد زيني دحلان در سيره ي نبويه و ابن اثير از شخص علي (ع) نقل كرده اند.

و طبراني سليمان بن احمد محدث سني از ابي موسي روايت كرده كه رسول خدا فرمود: «انا و علي و الحسن و الحسين (ع) يوم القيامة في قبة تحت العرش». [6] يعني: من و علي و حسن و حسين (ع) روز رستاخير در قبه اي زير عرش هستيم. نيز از عمر بن خطاب روايت شده كه رسول خدا فرمود: «انا و علي و فاطمة و الحسن و الحسين (ع) في حظيرة القدس في قبة بيضاء و سقفها عرش الحرمان». يعني: من و علي و فاطمه و حسن و حسين (ع) در حظيره ي قدس در قبه ي سفيدي هستيم كه سقف آن عرش خداست. عين اين حديث را ابوهريره روايت كرده است. [7] .

نام حسين (ع) در احاديث رسول(ص) و روايات اهل بيت با تعابير گوناگون نقل شده، شايد بيش از هشتاد عنوان باشد كه در هر يك از عناوين، احاديث بسياري نقل گرديده: 1- حسين (ع) سيد جوانان بهشت است. 2- حسين (ع) محبوب پيغمبر (ص) است. 3- حسين از من و من از حسينم. 4- حسين ريحانه ي پيغمبر (ص) است. 5- حسين (ع) شبيه ترين اهل بيت به پيغمبر است. 6- حسين (ع) بوسه گاه نبي (ص). 7- حسين (ع) بر دوش نبي. 8- دوستي حسين (ع) فرض است. 9- ديدن حسين (ع) نظر كردن به آقاي جوانان بهشت است. 11- حسين (ع) با پيغمبر در يك مكان است. 12- ياري حسين (ع) فرض است. 13- قائم آل محمد از صلب حسين (ع) است. 14- قائم نهمين فرزند حسين (ع) است. 15- حسين (ع) شاخه و ميوه ي درخت نبوت است. 16- حسين (ع) وديعه ي پيغمبر (ص) است. 17- نام حسين (ع) از نام خدا مشتق است. 18- حسين (ع) وارث پيغمبر ص است. 19- حسين (ع) شهيد امت است. 20- حسين (ع) بمانند يحيي بن زكريا است... صدها تعبير ديگر در اخبار و احاديث به نام حسين وارد شده كه در اين مجموعه به برخي از آنها در يك فصل مشخص اشاره خواهد شد.


پاورقي

[1] سنن ابن ماجه ج 1 ص 56، صواعق ابن حجر هيثمي ص 185 و 189، اصابه ابن حجر عسقلاني ص 280، فرائد السمطين حمويني ج 1 ص 35 و 36 و 41 ذخائر العقبي محب الدين طبري ص 129-93، حليه الاولياء ابونعيم اصفهاني ج 2 ص 71، مصابيح السنه بغوي ص 73.

بغوي حسين بن مسعود شافعي، محدث و رجالي، فقيه و اديب و در معرفت اسامي صحابه و روايت اخبار بي نظيري بوده و تأليفات ارزنده از وي به يادگار مانده است که از جمله‏ي آنها مصابيح السنه در حديث و معالم تنزيل در تفسير. او کتابهاي ديگري هم دارد و کتاب مصابيح او مانند من لا يحضره الفقيه صدوق ره است که اسناد اخبار را حذف کرده و فقط راوي آخر را که از معصوم شنيد ذکر کرده: و سرانجام سال 510 در مرورود وفات پيدا کرد و چون زادگاهش شهر بغ - بين مرو و سرخس و هرات - بوده، فلذا به نام بغوي مشهور شده است. (ريحانة الادب ج 1 ص 168).

[2] نور الابصار سيد مؤمن شبلنجي ص 114.

[3] ذخائر العقبي ص 130، بحار ج 43 صفحه‏ي 298.

[4] ذخائر العقبي ص 131.

[5] اسد الغابه ابن اثير ج 5 ص 523، و فرائد السمطين ج 1 ص 28.

[6] فرائد السمطين ج 1 ص 36.

[7] فرائد السمطين ج 1 ص 36.