سپس رسول اكرم (ص) در همان مجمع متوجه شد و فرمود پسر مرا بياوريد تا ببينم چه اسمي بر او گذاشتيد. بنا به گفته ي تاريخ درباره ي نام حسين (ع) از علي عليه السلام نظر خواسته بودند و آن حضرت گفته بود من از پيغمبر سبقت نمي جويم او مي داند. و به گفته ي استاد عبدالله علائلي علي (ع) گفت كه من نام او را «حرب» گذاشتم (اسد الغابة ج 2 صفحه 18 و ذخائر العقبي ص 119) پيغمبر (ص) فرمود: نه نه او حسين (ع) است. [1] و كشف الغمه اين


روايت را درباره ي حسن بن علي (ع) هم نقل كرده است.

اينجا بود كه مردم زير گوشي با هم مي گفتند كه رسول (ص) او را حسين نام گذاشت و حقا اين كودك بايد حسن باشد چرا كه او از هر نظر خوب و زيباست.

عمران بن سليمان در مجلس حاضر بود، گفت: او حقا حسين است ولكن در اين نام يك نوع معني تكبير و بزرگ نمودن كودك است.

مردي گفت: گويا نبي نام حرب را پسند نكرد.

عمران جواب داد: بلي، زيرا حرب (يعني جنگ) در طبيعت انسان از امور نادر است انسان گاهگاهي به آن گرفتار مي شود، نبي مكرم يار و ياور انسانيت است و هر آنچه را كه از


توابع جنگ و ستيزه است مكروه مي دارد ولو صرف نامگذاري باشد.

آن مرد گفت: پس چرا ما به جنگ مي رويم و رسول (ص) ما را به آن امر مي كنند؟ و اگر سرپيچي كنيم سستي ورزيم در پيشگاه خداوند مجازات و مؤاخذه مي شويم.

عمران گفت جنگي كه به منظور طمع دنيا و نخوت و تكبر و ستمگري و غلبه كردن باشد زشت و قبيح است،ز يرا برگشت بر حيوانيت مضره است كه ميدان زندگي مرفه را بر انسانها تنگ مي سازد و نتيجه اي جز سلب امنيت عمومي و ايجاد عداوت و نزاع ندارد.

اما اين جنگهاي ما براي جلوگيري از چنين جنگهاي حيواني است كه مي خواهيم انسانها را از لوث و كثافت و بغي و ستمگري و خونريزي نجات دهيم.

پس ما به منظور غلبه و سلب امنيت بشر جنگ نمي كنيم، بلكه براي گسترش عدالت و آزادي بشر جنگ مي كنيم و اين عمل، جنگ نيست بلكه ضد جنگ و دفاع است و دفاع براي حفظ حقوق انسانها و احسان و رحمت است.

و پيامبر اكرم (ص) براساس رحمت و احسان مبعوث شده و با طرق مختلف و راههاي متنوع دست به كار شده تا آتش خونريزي را خاموش سازد و خوي درندگي را از بشر زايل نمايد و آنها را از وحشيگري بسوي همزيستي توأم با رفاه و سلامت برگرداند. [2] .

و از اين نظر پيامبر نخستين كسي است كه مشروعيت جنگ را الغاء نمود و با جنگجويان جنگ نمود واحترام و حرمت بشر را صريحا اعلان نمود و تاريخ ننگين حرب را از صفحه ي روزگار پاك كرد.

آن حضرت با نامگذاري فرزندش به نام حسين (ع) - بعد از آنكه به نام حرب ناميده شده بود - همگان را آگاه نمود كه بايد انسانها بعد از اين به جاي جنگ كارهاي نيك را سرمشق خود سازند و بدون آن، اين خوي حيواني از طبيعت بشر زايل نخواهد شد.

و بعدها اين طفل در آغوش جدش مي آرميد و انگشت ابهام رسول را مي مكيد [3] و در اين مكيدن معناي پستان اثر تغذيه نبود بلكه معناي دل و مفهوم قلب بود. در اين عمل پرمفهوم، طبيعت نبوت در روح حسين (ع) نقش مي بست و خواب حسين (ع) در آغوش نبي اكرم خوابي بود آرام، بمانند آهو بچه اي در كنار مادر مهربانش يا خواب ستاره در كنار افق سحر. و اين انگشت به مفهوم پستان نبود، بلكه به مانند شريط و رابط بود كه روح بسوي روح ديگر رفت و آمد مي كرد.