ابوداوود و ترمذي در سنن خود از ابي رافع - آزاد كرده ي نبي اكرم (ص) - نقل كرده اند كه: پيغمبر را ديدم در ايام ولادت حسين (ع) به گوش او اذان گفت مانند اذان نماز [1] .

محمد بن الصبان در اسعاف الراغبين گويد: با آب دهن خود به گردن بچه اش خطي كشيد مانند حنك و به گوشش اذان گفت و او را دعا كرد و به نام حسين (ع) ناميد و عقيقه اي براي او كشت.

علامه ي مفيد در ارشاد صفحه 180 تنها از عقيقه و نامگذاري اسم برده و گويد: «سماه حسينا و عق عنه كبشا».

اين اذاني بود بسيار نرم و آرام و خواب آور مانند لاي لاي بچه ها و در حقيقت ندايي بود از روحي به روحي و از قبيل نداهاي مناره ها نبود كه جهت اجتماع مردم براي تعظيم شعاير ديني انجام مي گيرد. بلكه ندايي بود بر قلب كودكي كه سر وجودش را اعلان مي كرد و بر ضمير كودك اسرار عبادت را مي فهماند. لكن اذان مناره ها ندايي است براي باز آوردن روح هاي فراري و حيرت زده و يا بمانند طنابي است براي صيد آنها.

و اما اذان كودك ندايي است كه روح او را از فرار و تحير نگاهدارد كه بعدها فرار نكند و در موجهاي اين اذان مانند ماده ي اثيري يك نفوذ و جذبه ي بسيار سازنده وجود دارد.

و اين در حقيقت يك نوع اعلاني است بر روح كودك قبل از آلودگي آن با رنگ هاي زندگي بر اينكه مبدأ حيات و پايه ي آن بر اين جملات روح افزا است تا آنكه بعدا مؤمن و متقي به بار آيد، زيرا ايمان نخستين رنگي است كه طفل با آن رنگ آميزي مي شود و تقوا آخرين شكلي است كه با آن متشكل مي گردد.

اذان به يك معني اعلاني است بر انسان كه خدايت تو را مي خواند كه از آلودگي هاي طبيعت و كثافت هاي حيات، فطرت تو را پاك گرداند.

فريادهائي است كه زبان مؤذن به آن گويا است ولكن در واقع اعلاني است كه كليه ي بزرگواري ها و پاكيزگي ها و فضايل انساني و معاني اخلاقي با اين صداي روحاني به وجود مي آيد از رسول اكرم نقل شده (ان الشيطان اذا سمع النداء هرب) همانا شيطان هر وقت صداي


اذان را بشنود فرار مي كند [2] و از حضرتش روايت است «يغفر للمؤذن مدصوته و بصره و مصدقه كل رطب و يابس و له من كل من يصلي باذانه حسنه»، صداي بلند مؤذن و دوربيني چشم او مغفور و بخشوده شده است (يعني ناراحتي مردم) از صداي او يا ديد چشم او در بالاي مناره كه همه جا و همه كس را مي بيند مباح و مورد عفو قانوني است (كسي حق اعتراض ندارد) و هر تر و خشك او را تصديق مي كند و براي مؤذن از ناحيه هر نماز گذارد بسبب اذان او حسنه است. [3] .

امام صادق مي فرمايد (من ساء خلقه فأذنوا في اذنه) هر كس بداخلاق باشد به گوش او اذان بگوئيد [4] .

اذان نبي اكرم (ص) به معاني فوق به صورت آواز نرمي بود به گوش طفل عزيز خود تا به روح عالي بلندپرواز او مطالب دلنشين القا نموده و به نفس او بذر حقايق را بپاشد كه در اوان و نمو جواني با همان بذرها بزرگ شود و با پاكيزگي محض انساني مهذب و خير مطلق به بار آيد.