و در حالات امام رضاعليه السلام آمده است كه آن سرور در ايّام ماتم سيدالشهداء در ماه محرّم، در حالي كه اصحاب و يارانش اطراف وي را فراگرفته بودند غرق اندوه و عزا بود، در اين هنگام «دعبل خزاعي» وارد مجلس شد، و حضرت با ديدن او فرمود: خوشابه ياور و ناصر ما، كه با دست و زبانش ما را ياري مي دهد، مجلس آن چنان شلوغ و پر بود كه جاي نشستن نداشت، حضرت به احترام دعبل مقداري كنار نشست و براي ذاكر حسيني در كنار خود جاي داد، [1] واز او خواست براي حسين نوحه بخواند، و افزود كه اين روزها روز مصيبت ما و شادي بني اميّه است هر كس بر مصيبت ما گريه كند و يا كسي را بگرياند، اجر او با خداست، و در روز جزا با ما اهل بيت محشور خواهد بود. آنگاه مخدّرات و اهل بيت خود را فراخواند، و آنان را در پشت پرده جاي داد، و به دعيل فرمود: مصيبت حسين را شروع كن، تو ياور و كمك ما هستي در اين راه كوتاهي نكن، و آن شاعر اهل بيت اشعار خويش را در رثاي حسين انشاد كرد و امام رضا و اهل بيت و اصحاب او را به گريه در آورد. [2] .

از اين حديث شريف، اهميّت مجالس روضه امام حسين استفاده مي شود، كه حضرت امام رضا تأكيد در تشكيل اينگونه مجالس مي نمايد، و مدّاح و ذاكر حسيني را ياور خود و اهل بيت معرّفي نموده، و خاندان و حرم خويش رابراي استماع مصائب حسين در پشت پرده و در همان مجلس جاي مي دهد! كه حضرت رسول خدا در اين زمينه به دخترش حضرت فاطمه فرمود:

دخترم فاطمه! حسينم را در زماني به قتل مي رسانند كه هيچ يك از من و شما و علي و حسن زنده نمي مانيم! فاطمه با گريه شديد گفت: پدر جان! چه كسي به او گريه مي كند، و مجلس عزا برپا مي سازد؟ [3] پيامبر فرمود: زنان امّتم بر زنان اهل بيت، و مردان امتم بر مردان آنان گريه كنند، و مجلس عزا برپا سازند و تو بر زنان آنان و من بر مردانشان شفاعت مي كنيم. آنگاه اين فراز را افزود و گفت:

كُلُّ عَيْنٍ باكِيَةٌ يَوْمَ الْقِيمَةِ اِلاَّ عَيْنُ بَكَتْ عَلي مُصابِ الْحُسَيْنِ فَاِنَّها ضاحِكَةٌ


مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعيمِ الْجَنَّةِ [4] .

تمام چشم ها در روز قيامت گريان خواهد بود، جز چشماني كه به مصيبت حسين گريه كنند، آن چشم ها در آن روز در برابر پاداش و نعمت هاي الهي خندان و خوشحال خواهند بود.